پايگاه جامع فرق، اديان و مذاهب_ مدتی است كه متنی عجيب و حيرت آور، در شبكه‌های اجتماعی منتشر شده است:

کوروش کبیر! ما را ببخش...! من ایرانی نیستم، چون بجای درود، می‌گویم سلام! و بجای «بدرود» می‌گوییم خداحافظ! من ایرانی نیستم چون روز کوروش بزرگ را نمی‌دانم (7 آبان) چون این روز فقط در تقویم کشور من ثبت نشده است! من ایرانی نیستم چون عرب‌ها به من آموختند كه به خوراک بگوییم غذا، در حالی ک خودشان به ادرار شتر می‌گویند غذا و من هم تکرار می‌کنم! من ایرانی نیستم چون عرب‌ها به ما آموختند برای شمارش خودمان بجای تن از نفر استفاده کنیم که واحد شمارش حیوانات است! من ایرانی نیستم چون عربها به من آموختند که بجای گفتن «واق واق» سگ بگوییم پارس که نام وطنمان است! من ایرانی نیستم چون عرب‌ها به من آموختن دیوث یک صفت زشت است، در حالیکه ديوث، نام یکی از سرداران ایرانی بوده که درحمله اعراب به ایران تعداد زیادی از سربازان عرب را به هلاکت رسانده است! من ایرانی نیستم چون اعراب به من آموختند كه بگویبم شاهنامه آخرش خوش است، چون در آخر شاهنامه ایرانیان از اعراب شکست می‌خورند! من ایرانی نیستم چون بجای نشر و کپی این مطلب بی‌خیال از کنار آن گذر می‌کنم!

لازم می‌دانيم كه جمله جمله اين متن را نقد و بررسی كنيم:

من ایرانی نیستم، چون بجای درود، می‌گویم سلام! و بجای «بدرود» می‌گوییم خداحافظ!

پاسخ: اولاً سلام و خداحافظی ملاك ايرانی بودن يا نبودن نيست. بسيار نابخردانه است كه چنين امری را ملاك ايرانی بودن قرار دهيم. اگر منظور اين است كه واژه «درود» پارسی است و واژه سلام «عربی»، در اين صورت بايد بگوييم، كه در «خداحافظ» هم واژه «خدا» پارسی است! و نيز «سلام» از ريشه «سلم» به معنی سلامتی و تندرستی و دوستی و آرامش است.[1] همچنين «سلام» يكی از اسماء خدا نيز هست.[2] از سویی ديگر، واژه درود، به معانی مختلفی چون «چوب، تخته، بريدن و... » هم مى‌آيد.[3] روشن است كه واژه «سلام» دارای بار معنایی مثبت (و در نتجيه انرژی مثبت) است، و «درود» هيچگاه همپای «سلام» نيست. 

من ایرانی نیستم چون روز کوروش بزرگ را نمی‌دانم (7 آبان) چون این روز فقط در تقویم کشور من ثبت نشده است!

پاسخ: اين هم از توهمات باستانگرايان است. چون روز 7 آبان (كه به نام كورش ميخوانند) در هيچ يك از تقويم‌های بين المللی و در گاهشماری هيچ كشوری ثبت نشده است، بلكه صرفاً يك ادعای كاملاً موهوم  و دروغين است.[4]

من ایرانی نیستم چون عرب‌ها به ما آموختند كه به خوراک بگوییم غذا، در حالی که خودشان به ادرار شتر می‌گویند غذا و ما هم تکرار می‌کنيم!

پاسخ: اين كه شخصِ باستانگرایِ نويسنده، ادرار شتر را غذای خود می‌پندارد، مشكل خود اوست. وليكن در زبان عربی، غذاء (كه ما در فارسی، همزه آخر آن را تلفظ نمی‌كنيم)، به معنی خوراك است.[5] به راستی باستانگرايانِ كورش پرست، ملت را ابله فرض كرده اند كه اين چنين در روز روشن دروغ ميگويند؟

من ایرانی نیستم چون عرب‌ها به ما آموختند برای شمارش خودمان بجای تن از نفر استفاده کنیم که واحد شمارش حیوانات است!

پاسخ: اولاً «تَن» به معنی  «جسم» است كه به راحتی ميتوان برای حيوانات نيز استفاده كرد. ثانياً «نفر» در زبان عربی برای شمارش انسان به كار می‌رود. همانطور كه در قرآن نيز برای انسان به كار برده شده است.[6] و اگر به لغت‌نامه‌های عربی نيز مراجعه كنيم درخواهيم يافت كه «نَفَر» برای شمارش انسان‌ها به كار می‌رود. گذشته از اين، برای شماره شتر و نخل نيز به كار می‌رود. در گذر 1400 سال هيچ لغت‌شناسی اعم از عرب و عجم بدين امر ايرادی نگرفتند. همانگونه كه می‌گوييم: «سرِ انسان»، «سرِ شتر»، «سرِ گوسفند» و در همه اين واژگان، كلمه «سَر» مشترك است، اين به معنی توهين به انسان نيست. انسان نيز در سيكل طبيعت، جزو حيوانات محسوب می‌شود، همانطور كه در علم منطق، انسان به «حيوان ناطق» تعريف می‌شود.

من ایرانی نیستم چون عربها به من آموختند که بجای گفتن «واق واق» سگ بگوییم پارس که نام وطنمان است!

پاسخ: روشن است كه در زبان عربی معيار، حرف «پ» وجود ندارد. پس كاربرد اين واژه در صدای سگ نمی‌تواند حاصل آموزش عرب‌ها به ايرانی‌ها باشد. گذشته از اين، می‌توان ريشه استعمال واژه «پارس» در «صدای سگ» را در ايران باستان جست، چون در اَوِستا به روشنی می‌بينيم كه سگ موجودی مقدس شمرده شده است. برای مثال، در اوستا، سروش يشت هادُخت، بند 7 آمده است كه زرتشتيان بايد مانند سگی كه گرد چوپان می‌چرخد، دور فرستادگان اهورامزدا بچرخند![7َ] همچنين در كتاب ونديداد، احكامی مفصل درباره «سگ‌ها» و قداست آنان وجود دارد.

من ایرانی نیستم چون عرب‌ها به من آموختن دیوث یک صفت زشت است، در حالیکه ديوث، نام یکی از سرداران ایرانی بوده که درحمله اعراب به ایران تعداد زیادی از سربازان عرب را به هلاکت رسانده است!

پاسخ: يا لَلعَجَب! واقعاً شرم آور است! اين ادعا هيچ سندی در منابع تاريخی و ادبی ندارد و صرفاً برآمده از ذهن معيوب يك بيمار روانی است. واژه «ديوث» در زبان عربی به معنی «كسی است كه به فساد و فحشای خانواده‌ی خود راضی است» همچنين به معنی «بی‌غيرت» و «بی‌ناموس» است.[8] و اين واژه حتی در عصر عرب جاهلی و در عصر اسلامی پيش از فتح ايران نيز استفاده می‌شد،[9] و ابداً ارتباطی با جنگ مسلمانان و ساسانيان ندارد.

من ایرانی نیستم چون اعراب به من آموختند كه بگویبم شاهنامه آخرش خوش است، چون در آخر شاهنامه ایرانیان از اعراب شکست می‌خورند!

پاسخ: اين سخن به راستی نشان داد كه نويسنده اراجيف فوق، در زندگی‌اش شاهنامه نخوانده است. چون خوشی آخر شاهنامه از بابت اين ابيات حكيم فردوسی است، كه خبر از عاقبت بخيری دارد: «بسى رنج بردم درين سال ســـى، عجم زنده كردم بدين فارسى‏ ؛ از آن پس نميـــــرم كه من زنده‏‌ام، كه تخم سخن من پراگنــــده‏‌ام‏ ؛ هر آن كس كه دارد هُش و راى و دين، پس از مرگ بر من كند آفرين‏».[10]

من ایرانی نیستم چون بجای نشر و کپی این مطلب بی‌خیال از کنار آن گذر می‌کنم!

پاسخ: هنگامی كه نويسنده اين متن (كه حقيقتاً يك بيمار روانی است)، دست خود را از هرگونه سند و دليل منطقی خالی می‌بيند، دست به دامانِ احساسات ناسيوناليستی می‌شود و با سخنان احساسی می‌كوشد كه اراجيفِ ابلهانه خود را به زور به ديگران تحميل می‌كند، گويی هركس كه ياوه‌گويی‌های او را باور نكند، ايرانی نيست!

در پايان نيز چند كلمه‌ای به محضر كورش كبير عرضه می‌داريم! جناب كورش دوم هخامنشی! شما خود بهتر می‌دانيد كه در سنت شفاهی و مكتوب ايرانی، نام شما هيچ گاه جزو شاهان ايران زمين نبود! حتی در منابع ساسانی كه از قضا آنان نيز پارسی بودند، ابداً نامی از شما نياوردند. نام شما را چند يهودی و صهيونيست و فراماسون بر سر زبان‌ها انداختند.[11] بگذريم كه قصد شِكوِه و شكايت نداريم. اما بدانيد كه امروز عده‌ای روان پريش، با حمايت محافل فراماسونری و صهيونيستی و به اسم شما اينگونه ملت را به تمسخر ميگيرند، و درباره شما دروغ‌های بسيار می‌گويند. اينگونه عقده‌هایشان را بر سر جوانان اين مرز و بوم تخليه می‌كنند و همه اين رفتارهای وقيحانه زير پرچم شماست. خواستم بگويم كه آسوده نخوابيد! اگر وجدان داريد!  

پی‌نوشت:

[1]. نشوان بن سعيد حميرى، شمس العلوم‏، دمشق: دار الفكر، 1420 هجرى قمرى، ج5 ، ص 3163-3165 ؛ ابوجيب سعدى، ‏القاموس الفقهي لغة و اصطلاحا، دمشق‏: دار الفكر، 1408 هجرى قمرى، ص 182 ؛ محمد بن احمد ازهرى، تهذيب اللغة، بيروت: دار احياء التراث العربي‏، 1421 هجرى قمرى، ج 12، ص 309.
[2]. قرآن كريم، سوره حَشر، آيه 23. 
[3]. لغتنامه دهخدا، ذيل واژه درود، كليك كنيد...
[4]. بنگريد به «روز جهانی کورش، حقیقت یا دروغ ؟»
[5]. بنگريد به فرهنگ لغت المعانی (عربی-فارسی)، ذيل واژه غذاء، كليك كنيد...
[6]. قرآن كريم، سوره كهف، آيه 34
[7]. اوستا، ترجمه دكتر دوستخواه، تهران: انتشارات مرواريد، 1391، ج 1، ص  391 ؛ برای ديدن تصوير كليك كنيد... همچنين بنگريد به:
Avesta: Khorda Avesta, Srosh Yasht Hadokht, Translated by James Darmesteter (From Sacred Books of the East, American Edition, 1898), Verse 7.
[8]. محمد بن احمد ازهرى، تهذيب اللغة، بيروت: دار احياء التراث العربى‏، 1421 هجرى قمرى، ج 14، ص 107 ؛ محمود بن عمر زمخشرى، أساس البلاغة، بيروت‏: دار صادر، 1979، ص 200 ؛ فخرالدين بن محمد طريحى، مجمع البحرين‏، تهران‏: نشر متضوى، 1375، ج 2، ص 253
[9]. فخرالدين بن محمد طريحى، همان، ج 2، ص 253
[10]. ابوالقاسم فردوسی، شاهنامه (بنا بر نسخه مسکو)، قم: مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی، 1389، ص 1367، بيت 49592-49594
[11]. بنگريد به «كورش هخامنشی در فراموشخانه ماسونی»