بهائیان با ذکر آیاتی از سوره‌ی حاقه، مدعی‌اند اگر شخصی به دروغ مدعی رسالت شود، خداوند او را از بین خواهد برد. در پاسخ گوییم: اولاً: این آیات مربوط به پیامبر اسلامند که رسالتش پذیرفته شده؛ حال آن‌که مدعیانی چون باب و بهاء نه مورد خطاب این آیه‌اند و نه می‌توان آیه را به آنان تسری داد. ثانیاً: این ادعا با هدایت اختیاری انسان تنافی دارد.

مبلّغان بهائی با استدلال به دو روایت مدعی شدند که اسم حضرت قائم نمی‌تواند «محمد» باشد. این ادعا درحالیست که ذکر نام مبارک «محمد» برای ایشان منحصر به حدیث لوح و راویان شیعه نبوده، بلکه برخی از علمای اهل تسنّن نیز این نام مبارک را برای ایشان ذکر فرموده و احادیثی که از بردن نام ایشان نهی می‌کند، مربوط به دوره‌ی پیش از غیبت کبری هستند.

هرمان رومر متکلم پروتستان آلمانی و استاد الهيات شهر باسلر، در خصوص جریان خائنانه و استعماری بهائیت می‌گوید: در جريان انقلاب مشروطيت ايران، فرقه‌ی بهائيت با شعار «جهان وطنی»، به علائق ملّی و منافع ايرانيان خيانت کرد. رومر همچنین می‌گوید: عباس‌افندی، عملاً بر ضد نهضت مردم سالاری ايرانيان دسيسه کرد و با ديپلمات‌های بیگانه، سازش داشت.

کانال تبلیغی خبری بهائیت در گیرودار آشوب‌های اخیر (دی ماه 96)، به انتشار پیام بیت‌العدل در سال 1382 پرداخت. این پیام حاوی نکاتی است (از جمله: 1. دورویی بهائیت در ماجرای رژیم پهلوی 2. دخالت در سیاست و انگیزه‌دهی به ادامه‌ی آشوب‌ها 3. معرفی پیامبرخوانده‌ی بهائیت به عنوان تنها راه نجات ایران و...) که به بررسی آن‌ها می‌پردازیم.

یکی از آفت‌هایی که می‌تواند جامعه را به تباهی بکشاند و پایه‌های وحدت اجتماعی را متزلزل سازد، آسیب بزرگی به نام نفاق و دورویی است. از این‌رو پیشوایان الهی به دوری از این پدیده‌ی شوم هشدارهای جدی داده‌اند. اما جالب است بدانیم سرکردگان فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت که خود را پیشوایانی الهی می‌پنداشتند، همواره به این صفت زشت آراسته بودند!

مبلّغان بهائی پس از ذکر معانی متعددی برای «امام»، مدعی می‌شوند که اشکالی ندارد امام، صاحب شریعت باشد. این در حالیست که چون معصومین (علیهم السلام)، کامل‌ترین پیشوایان جامعه هستند و تنها جنبه‌ی نبوت از ایشان نفی گردید، لفظ امام به ایشان انصراف دارد. بعلاوه با وجود دلایل بیشمار برخاتمیت پیامبر اسلام، استدلال بهائیان از ریشه باطل است.