پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغان بهائی با تأویل و تحریف برخی روایات مهدویت، تلاش دارند تا سندی برای اثبات زیربنای اعتقادی خود (یعنی قائمیت علی‌محمد شیرازی) بیابند. از این‌رو، روایاتی که ظهور حضرت عیسی (علیه السلام) را به همراه حضرت مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) معرفی می‌کند، بر حسینعلی نوری تطبیق می‌دهند.[1]
همچنان که حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) فرمودند: «وَ الّذی بَعَثنی بالحق نبیاً لَو لَم یَبقِ مِنَ الدنیا إلّا یَومٌ واحد لَأطالَ الله ذلکَ الیَوم حتی یخرج فیه ولدی المَهدی، فَینزل روح الله عیسی بن مریم فَیُصلّی خَلفَه و تشرق الأرض بِنورِ رَبِّها و یبلغ سُلطانَه المَشرق و المَغرب [2]؛ پیامبر فرمودند: قسم به کسی که مرا به حقیقت مبعوث کرد اگر از دنیا جز یک روز باقی نماند، حتماً خداوند آن روز را طولانی می‌کند تا پسرم مهدی (علیه السلام) خروج کند سپس عیسی روح الله فرزند مریم نازل می‌شود و پشت سر او نماز می‌گذارد و زمین به نور پروردگارش نورانی می‌شود و سلطنت او را به مشرق و مغرب می‌رساند».
اما در پاسخ به این ادعای مبلّغان بهائی می‌بایست گفت:
اولاً: مضمون روایت حکایت از همراهی حضرت عیسی (علیه السلام) با امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) دارد؛ حال آن‌که هیچ سندی مبنی بر ملاقات حسینعلی نوری و علی‌محمد شیرازی در دست نیست؛ چه رسد به آن‌که حسینعلی نوری پشت سر وی نماز خوانده باشد.
ثانیاً: در پایان روایت آمده است که سلطنت حضرت مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)، تا شرق و غرب گسترش می‌یابد. حال باید پرسید که آیا اساساً سلطنت علی‌محمد باب در کوچک‌ترین نقطه‌ی دنیا تشکیل شد؟!
ثالثاً: با توجه به روایت، حضرت عیسی (علیه السلام) یار و همگام امام زمان است. حال آن که اساساً حسینعلی نوری قرابت و نزدیکی خاصی با علی‌محمد شیرازی نداشته؛ تا جایی که باب، میرزا صبح ازل را به جایگزینی خود برگزیده است.[3] یعنی همان شخصیتی که بعدها با حسینعلی نوری دشمنی پیدا کرد و اولین انشعاب را در جریان بابیت پدید آورد.

پی‌نوشت:

[1]. ر.ک: روحی روشنی، خاتمیت، تهران: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری بهائی، 107 بدیع، ص 60.
[2]. شیخ حرّ عاملی، اثبات الهداة، با مقدمه‌ی آیت‌الله مرعشی نجفی، بیروت: مؤسسة الأعلمی، چاپ اول، 1422 ق، ج 2، ص 84.
[3]. ر.ک: علی‌محمد شیرازی، قسمتی از الواح خط نقطه اولی به آقا سیدحسین کاتب، تهران: انتشارات بابیان، نسخه‌ی خطی، بی‌تا، ص 13.