بهائیان قیامت را انکار کرده و آن را به ظهور حسینعلی‌نوری تعبیر کرده‌اند؛ از دلایلی که برای انکار معاد مطرح می‌کنند «عدم امکان معرفت عالم ملکوت است»، در پاسخ به این شبهه سه جواب می‌دهیم: اولاً: معرفت اجمالی کفایت می‌کند، ثانیاً: ابزار شناخت منحصر در حس نیست و ثالثاً: حقانیت قیامت به وسیله ادلّه‌ی عقلی به اثبات رسیده است.

با توجه به اینکه بهائیان ادعای عصمت سران خود را دارند، اظهارات متناقض عباس افندی و شوقی درمورد صبحی، معصومیت یکی از آنان را خدشه دار میکند و چنین امامی لایق پیشوایی نیست. عبدالبهاء درباره‌ی صبحی چنین می‌گوید: «شکر کن خدا را که چنين پسر روح پروري به تو داد، جناب صبحي به خدمات مرجوعه مشغول و هذا من فضل ربنا الرحمن الرحيم !

آنچه در ادعای امیّ بودن پیامبران مهم و مورد استناد است، درس ناخواندگی فرستادگان الهی است و اینکه علوم ایشان باید لدنی باشد. بنابر اسناد و شواهد تاریخی خود بهائیان، ادعای امّی بودن باب، ادعایی باطل و دروغین می‌باشد و لذا وی چون دارای علم الهی نبوده و علم اکتسابی بشری داشت؛ لذا نمی‌توانند فرستاده‌ی الهی باشند.

حسینعلی‌بهاء، در تهمتی آشکار به ساحت مقدس انبیای الهی، مدعی شده است که آن منادیان توحید الهی برای خود چنین مقاماتی ارائه نموده‌اند. چنان‌که در کتاب ایقان می‌گوید: «این است که از آن جواهر وجود در مقام استغراق در بحار قدس صمدی و ارتقاء به معراج، معنای سلطان حقیقی، اذکار ربوبیت و الوهیت ظاهر شد».

علی محمد شیرازی به ظاهر از ادعاهای خود دست برداشت و نوشت: «به من تهمت زده‌اند که ادعای وحی، امامت، پیامبری و بابیت نموده‌ام. لعنت خدا بر ایشان و خدا آنها را به خاطر این تهمت‌ها بکشد، بدانید که بعد از حضرت محمد (صلوات الله علیه و آله و سلم) پیامبری نخواهد آمد و امام دوازدهم نیز محمد بن الحسن العسکری بود و غیر از چهار نایب خاص هیچ فرد...

حسینعلی‌بهاء، کسی که بهائیان او را پیامبر خود می‌پندارند، ابتدا مدعی نوکری صبح ازل بود و رفته رفته پا را فراتر گذاشت و به تدریج ادعای پیامبری و سپس ادعای خدایی به سرش زد. وی توحید را در ایمان پیروانش به خود و قبول افکار و عقائدش خلاصه می‌کند و گفته است هرکس که خدایی او را قبول نداشته باشد در زمره‌ی مشرکین و کافران است...