در منابع شیعی و سنی، بسیار به وجود و قیام منجی آخرالزمان مژده داده شده است. از این‌رو افراد سودجو از غیبت طولانی حضرت سوء استفاده کرده و خود را منجی آخرالزمان خوانده‌اند. با بررسی نشانه‌های پیش از ظهور، هنگام ظهور و پس از ظهور، به این نتیجه می‌رسیم که علی محمد شیرازی به هیچ وجه منجی آخرالزمان و موعود مسلمین نیست.

کتاب مقدس و به ظاهر آسمانی بهائیان، «اقدس» نام دارد. آنان بر اساس دستورهای حسینعلی‌بهاء، رهبر بهائیان، این کتاب را وحی منزل از جانب خداوند می‌دانند. رهبر بهائیان در این‌باره می‌گوید: «بر هرکسی که ایمان به خدا می‌آورد، لازم است که به آن‌چه در کتاب أقدس به آن مأموریت پیدا کرده است، عمل نماید، این کتاب از جانب حق علّام الغیوب نازل شده است».

بهائیان همواره سعی می‌کنند آئین ساختگی خود را حق نشان دهند و با تمسک به آیات و روایات اسلامی، حقانیت این آئین را اثبات کنند و در این بین از هیچ گونه تفسیر به رأیی از قرآن ابائی ندارند، درحالی که علمای اسلام را متهم به تفسیر به رأی می‌نمایند. آنها حتی برخی از کلمات قرآن را بدون توجه به سخنان لغت شناسان عرب به نفع خود معنا می‌کنند.

از آنجا که مدعیان دروغین بهائیت، برای اثبات ادعای خویش از آوردن ادله‌ای همچون معجزه ناتوانند، به تکاپو افتادند تا با زیر سؤال بردن معجزات آشکاری چون ید بیضاء و عصای موسی (علیه السلام) آن را فقط در توان فهم اهل معنا قلمداد کنند تا بدین وسیله بتوانند کتب سرشار از اغلاط و اشتباهات ادبی خویش را از جمله معجزات به شمار آورند.

معنایی که رهبران بهائی از پلورالیسم می‌کنند، خلاف اعتقاد ادیان و عقلای عالم است؛ زیرا در نظر ایشان سعادت و درستی حقیقی، مختص یک دین یا مذهب خاصی نیست، بلکه همه‌ی ادیان در آن مشترکند؛ چنان‌چه عبدالبهاء در این‌باره می‌گوید: «بدان به درستی که سعادت، مختص یک جمعیت و دین خاص نیست، پس اشکالی ندارد که تو بهائی و مسلمان باشی یا بهائی و ماسونی باشی یا بهائی و مسیحی باشی و یا بهائی و یهودی باشی».

علی‌محمد شیرازی سرکرده‌ی فرقه‌ی بابیه، ادعای قائمیت و امامت نمود، در حالی‌که ویژگی‌هایی را که در روایات در مورد امام زمان ذکر شده است، واجد نبود. چند دسته روایت در این زمینه وجود دارد که بر عمر طولانی حضرت، غیبت طولانی ایشان، نشانه‌هایی که هنگام ظهور به همراه دارد و... دلالت دارند که علی‌محمد هیچکدام را دارا نبود.