ابن منکدر با شاگردانش در جلسه‌ای نشسته بود که به‌ناگاه، زبانش بند آمد. در همین هنگام بلند شد و به سمت قبر مطهر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) رهسپار شد و گونه‌هایش را بر روی قبر آن حضرت قرار داد و سپس به سمت شاگردانش برگشت؛ عده‌ای از شاگردان، او را مورد سرزنش قرار دادند.

جوینی به نقل از حاکم نیشابوری می‌نویسد: از ابوالحسين بن ابوبكر فقيه شنيدم كه می‌گفت: خداوند هر دعايی كه در مرقد امام رضا (علیه‌السلام) كردم، اجابت كرد؛ حتی از خدا خواستم فرزندی به من عنايت كند كه بعد از نااميدی فرزندی روزی كرد.
فرائد السمطین، جوینی، ج2، ص220.

جوینی به نقل از حاکم نیشابوری می‌گوید: خداوند مرا از كرامات تربتش بهترين كرامت را شناساند، از جمله آن‌كه من دچار بيماری خشكی مفاصل بودم و جز با مشقت نمی‌توانستم حركت كنم.

زید فارسی می‌گوید: در «مرو رود» به مدت دو سال نقرس داشتم، به گونه‌ای که نه می‌توانستم برخیزم و نه می‌توانستم ایستاده نماز بخوانم، تا این‌که در خواب دیدم به من گفتند: چرا نزد قبر رضا (علیه السلام) نمی‌روی تا پاهای خود را به ضریح بمالی و در نزد قبر، خداوند را بخوانی تا بیماریت برطرف شود!؟

از حمدان دیوانی نقل شده که امام رضا (علیه‌السلام) فرمود: «هر کس مرا در سرای دور زیارت کند، روز قیامت در سه‌جا به دیدارش خواهم آمد تا او را از سختی‌هایش رها سازم. آن‌گاه که کتاب‌ها را از چپ و راست در گردن می‌افکنند، نزد صراط و در نزد میزان.»
فرائد السمطین، جوینی، ج2، ص195.

ابن عبدالبر بیان می‌کند: مالک بن انس گفت: اشکالی ندارد نوشته‌هایی که در آن اسم خداوند باشد را به گردن مریض از باب تبرک آویزان کنیم.
التمهيد لما في الموطأ من المعاني والأسانيد، ابن عبدالبر، ج17، ص161.