اسناد
آلوسی در تفسیرش پس از نقل جریان به معراج رفتن پیامبر و نوشتن برخی عبارات در کنج عرش و خواندن آن توسط خود پیامبر، می‌نویسد: «قدرت بر خواندن، فرع قدرت بر نوشتن است؛... روایاتی در صحیح بخاری و غیر آن وجود دارد و این مطلب را تأیید می‌کند.»
علمای اهل سنت در کتاب‌های خود، خصوصاً در صحیح بخاری روایاتی را ذکر کرده‌اند که پیامبر اکرم خود در برخی از موارد نامه‌هایی را مکتوب کرده‌اند، از جمله در صحیح بخاری آمده است: «پیامبر نامه‌ای به فرمانده سپاه نوشت و دستور داد نامه را تا هنگامی‌که به فلان مکان نرسیده است، آن را نخواند...»
سعید بن جبیر از ابن عباس از رسول خدا روایت می‌کند که پیامبر اکرم خطاب به امیرالمؤمنین فرمود:
«... لایحبّک الاّ طاهر الولاده و لایبغضک الاّ خبیث الولاده.»
محب و دوستدار تو نیست، مگر حلال‌زاده و دشمن تو نیست، مگر حرامزاده.
در حدیث صحیحی نقل شده است که پیامبر اکرم در زمان رحلتشان، طلب کاغذ و قلم و دوات کردند؛ شخصی توهین کرد؛ بین صحابه بالای بستر پیامبر اختلاف شد؛ پس از آرام شدن غائله‌ی نزاع و درگیری میان اصحاب، حضرت فرمودند: برخیزید و از خانه خارج شوید.
سیوطی در تفسیر خود این‌چنین آورده است که: «پیامبر از دنیا نرفت، مگر آن‌که می‌خواند و می‌نوشت.»
«ما مات النّبی-ص- حتّی قرأ و کتب.»
در المنثور، سیوطی، ج3 ص574.
علمای اهل سنت در کتاب‌های خود، خصوصاً در صحیح بخاری روایاتی را ذکر کرده‌اند که پیامبر اکرم خود در برخی از موارد نامه‌هایی را مکتوب کرده‌اند، از جمله: «پیامبر نامه‌ای نوشت و به شخصی که به فرماندهی برگزیده بود، امر کرد تا آن را به پادشاه بحرین بدهد...»
ابن‌اثیر جزری که خودش یکی از صاحبان کتب لغت است، بر معنای فحش دادن تصریح می‌کند و می‌گوید: «هجر -به ضم هاء- به معنای فحش دادن است، ... و این سخن عمر بن خطاب بود که از او انتظار این‌چنین سخنی نبوده است.»
«أهجر فی منطقه یهجر اهجاراً اذا أفحش... و القائل کان عمر بن خطاب و لایظنّ به ذلک.»
عبدالرزاق صنعانی در کتاب خود، به نقل از عبدالله بن مسعود روایتی را نقل می‌کند که پیامبر فرمودند:
«... اما والذی نفسی بیده لئن اطاعوه لیدخلّن الجنه اجمعین اکتعین.»
به خدا سوگند که جانم در دست اوست، اگر او (علی) را اطاعت کنید، همه شما را به بهشت رهنمون خواهد کرد.
عمر بن خطاب می‌گوید:
«اگر خلافت را به علی بسپارید، شما را به راه راست هدایت خواهد کرد، عبدالله فرزند عمر گفت: اگر چنین است، پس چرا او را به جانشینی خود برنگزیدی؟ عمر گفت: در دوران زندگی و پس از مرگم از این‌که علی زمام امور را به عهده داشته باشد، اکراه دارم.»
در صحیح مسلم روایتی از زید بن ارقم وارد شده که از او درباره‌ی اهل بیت پیامبر سؤال کردند، که آیا همسران پیامبر از اهل بیت او محسوب می‌شوند؟ «گفت: نه!
ابن حجر عسقلانی در مورد ابن تیمیه می‌گوید: «ابن تیمیه در مقام پاسخ به عالم شیعه -علامه حلّی- در بسیاری موارد به ردّ احادیث صحیح السند پرداخته و از آن‌جا که به هنگام نگارش کتاب‌هایش احاطه کافی به روایات نداشته و انسان فراموشکاری بوده...
ابن‌منظور، می‌گوید: «اگرچه هجر به دو معنای -سخن زشت گفتن و ترک کردن- آمده است، اما اهل سنت گفته‌اند، هنگامی‌که -هجر- به بیمار نسبت داده شود، به معنای هذیان‌گویی است.» و در ادامه مطلبش می‌نویسد: «هجر به معنای هذیان و سخنان زشت و بی‌معنا در خواب و یا مریضی است.»
ابن تیمیه به فضیلت حسنین اعتراف کرده و می‌گوید: «حسن و حسین از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین اعضای خاندان پیامبرند، همان‌گونه که در روایت صحیح السند آمده که پیامبر عبای خود را روی اینان (یعنی علی، فاطمه، حسن، حسین) کشید و بعد فرمود خدایا!
عینی، شارح بخاری نیز ذیل عبارت مورد بحث، از سخن عمر بن خطاب (توهین او به پیامبر در کنار بستر پیامبر) چنین استفاده‌ای نکرده، فلذا می‌گوید: «عباراتی که در حضور پیامبر گفته شد، بی‌ادبی و سخنان ناپسندی بود که از آن‌ها سر زده، این جسارت و فحشی بود که از سوی گوینده‌اش، به‌کار برده شد.»