برخورد صوفیه در استفاده از کتاب عوالی اللئالی شگفت‌انگیز است، زیرا معتقدند که روایات مدح صوفیه در این کتاب صحیح و ناظر بر آنها می‌باشد ولی از طرف دیگر روایات ذم صوفیه موجود در این کتاب را جعلی یا اینکه همچون سلطان حسین تابنده معتقدند که این روایات ناظر بر صوفیه اهل سنت است نه شیعه. حال‌آنکه روایات ذم صوفیه همگی اطلاق دارند. حتی در برخی از روایات صراحتاً بر مخالفت تمام صوفیه با ائمه اطهار (علیهم‌السلام) اشاره شده است.

ذکر و ورد در اسلام، آداب خاصی دارد که با طمأنینه و از روی خشوع و خضوع ذکر گفتن، نمونه‌ای از آن است که دل را به سوی حق‌تعالی سوق می‌دهد، برخلاف عقیده‌ی صوفیان، که رقص و حرکاتی زننده به همراه غنا و موسیقی را نوعی ذکر دانسته‌اند که از اساس باطل است.

بزرگان صوفیه برای فرار از مذمت دیگران در پاسخگویی درباره برخی از بدعت‌های خود به‌مانند مسیحیان عمل می‌کنند و آن عمل را از اسرار به شمار می‌آورند کما اینکه شاهدبازی را برای اهل آن از اسرار می‌دانند. این دقیقاً شبیه پاسخ مسیحیان درباره تثلیث است که می‌گویند اول ایمان به یار تا بعد از آن تثلیث را بفهمی. حال‌آنکه اسلام حقیقی برخلاف تصوف می‌گوید اول بفهم بعد ایمان بیاور.

شطح از جمله بدعت‌های است که دوری و مخالفت صوفیه با قرآن و روایات ائمه اطهار (علیهم السلام) را آشکار می‌کند. چنانچه باخرزی از بزرگان صوفیه، شطح را سخنی مخالف شرع می‌داند که نتیجه آن حق است. حال آنکه در روایات شیعه بر این امر تأکید شده است که هر آنچه مخالف قرآن باشد امری باطل است، حتی اگر روایتی باشد که به ائمه اطهار (علیهم السلام) نسبت داده باشند.

یکی از اعمال صوفیه، ذکر خدا با شیوه‌های ساختگی و جعلی است که نمونه‌ای از این ذکر، رقصیدن و چرخیدن به دور خود و لگدمال شدن است، که آن را موهبتی عظیم برای خود می‌شمارند، در حالی که در اسلام، ذکری سفارش شده که با آرامش و طمأنینه باشد.

فرقه صوفیه، درباره‌ی حضرت امیرالمؤمنین و فرزندانش غلو کرده و گزافه‌گویی‌های مختلفی درباره‌ی آنان گفته‌اند، به‌گونه‌ای که امام را از حدّ ذات خود فراتر برده، به مقام الوهيّت رساندند و همچنين امام را از حدّ خود خارج كرده، و قائل به نبوّت ايشان شدند. در حالی که هم در قرآن و هم در کلام ائمه‌ی معصومین(علیهم‌السلام) به شدت از غلو و گزافه‌گویی پرهیز و از آن نهی شده است.