تبرک به قبور اولیاء الهی، امری ثابت شده بین مسلمانان است که نمی‌توان منکر آن شد؛ چون همه مذاهب اسلامی این مساله را پذیرفته‌اند و به جواز آن اقرار دارند؛ در این بین، وهابیت که گروهی افراطی و مخالف اسلام ناب است، با این مساله مخالفت دارد و در صدد تلقین این فکر باطل در جامعه و همراه کردن مذاهب اسلامی با خود هستند.

وهابیت خبیث با توجه به عظمت حماسه‌ حسینی، همواره در صدد تخریب و ایجاد شبهه در مکتب عاشورای سیدالشهداء (علیه‌السلام) بوده است؛ در حالی‌که به دلیل دوری جریان وهابیت از آیات قرآن کریم، غافل از آن هستند که نمی‌توانند نور خدا را خاموش کنند.

یکی از دستاوردهای ظاهری خلفا با کنار زدن امیرالمؤمنین از خلافت، رسیدن به خلافت و مدت‌ها حکومت بر مردم بود. «حب ریاست‏ یا جاه‌طلبی»، از امیال دیگر در انسان شدیدتر و ضرر آن بیشتر است، و آخرین چیزی است که از دل انسان خارج می‌شود؛ ریاست‌طلبان برای رسیدن به ریاست، حاضرند از دنیا و مال و دین خود بگذرند.

از ابتدای پیدایش فرقه سلفیه تاکنون دانشوران اهل سنت، نقدهای زیادی بر آن نوشته‌اند؛ آشنایی با این نقدها از آن روی ضرورت دارد که این فرقه خود را پشت سپر تسنن پنهان کرده و همواره از زبان آنان سخن می‌گوید و داعیۀ حمایت از آنان را دارد و بیشترین شمار طرفداران آنان، افراد ناآگاه سنی هستند. دانشمندان سنی همواره با افراط این فرقه مواجهند.

امیرالمؤمنین جهت حفظ دين، که وظيفه خود می‌دانستند، هم‌چنین دفاع از مظلوم، و اسلام، در زمان خلفا مشورت داده و همکاری می‌کردند؛ این همکاری‌ها نشان از تأیید خلفا نیست؛ بلکه ایشان به وظیفه خود در قبال اسلام و مسلمانان عمل می‌کردند.

بدعت مساله‌ای متناقض در پیروان مکتب خلفا است که گاهی آن را تا 5 مورد نیز حتی تقسیم‌بندی کرده‌اند؛ بدعت همواره ابزاری برای سرکوب کردن مخالفان در مذهب اهل سنت بوده است و امروز تمام قد در اختیار سلفیت و فرزند ناخلفش یعنی وهابیت قرار گرفته که با استفاده از آن، حکم به قتل و کشتار مسلمانان می‌دهند.