بهائیان روایتی نقل کرده‌اند که حضرت علی (علیه السلام) ‌فرمود: «أنا أصغَرُ مِن رَبّی بِسِنَتَین» و گفته‌اند پس از اظهار امر باب، مقصود این روایت روشن شد؛ زیرا باب دو سال از بهاءالله کوچک‌تر است. در جواب باید گفت: این روایت در منابع شیعی وجود ندارد و کلام، کلام ابن عربی است و در عبارت از واژه «أنا» استفاده شده است که ربطی به باب ندارد.

«بیان» کتابی است از علی‌محمد شیرازی که بهاءالله آن‌ را بهترین کتاب دانسته و به مریدانش دستور داده که به آن عمل نمایند. مطالعه‌ی بخشی از این کتاب، زیر و رو شدن احکام الهی را به خوبی نشان می‌دهد. احکام عجیب باب، همه‌ی نجاسات را پاک می‌کند، کسب علم را حرام می‌داند، رابطه‌ی زن شوهردار با غیر همسرش را مجاز می‌شمارد و صدها حکم عجیب دیگر.

فائزه هاشمی چندی قبل با یکی از مدیران ارشد فرقه‌ی بهائیت که تازه از زندان آزاد شده بود، دیدار کرد. وی بهائیان، منافقین و مجاهدین خلق را از دوستان خود دانسته که برای باورهایشان مبارزه می‌کنند. علی‌رغم اعتراض مسؤولان طراز اول کشور، وی این رفتار خود را صحیح می‌داند. این در حالی است که مراجع تقلید، رفت و آمد با بهائیان را حرام می‌دانند.

کسی که با قواعد عربی آشنا باشد، می‌تواند اشکالات موجود در کتب مقدس بهائیان را پیدا کرده و حتی این موضوع به حدی جالب است که بهائیان بعد از بهاءالله به کتب مقدس و معجزه‌ی ایشان دست برده و غلط‌های آن را اصلاح نموده‌اند. البته میرزا حسینعلی برای فرار از این اتهام دست خود را پیش گرفته و می‌گوید: کلام من میزان برای صحت قواعد علوم است.

از جمله احکام فرقه‌ی بهائی که در کتاب اقدس ذکر شده و مبلّغان فرقه‌ی بهائی بر آن تأکید بسیار دارند، حرمت بوسیدن دست غیر است. بهائیان در بیان علّت آن، بوسیدن دست را، عادت علمای اسلام معرفی و آن را نشانه‌ی غرور و خودپسندی می‌دانند. این در حالی است که عبدالبهاء به این حکم پدر خویش بی‌اعتنا و خود را تافته‌ی جدا بافته فرض کرده است.

عبدالبهاء، علت اخراج حضرت آدم و حوا از بهشت را نزاع آنان با شیطان می‌داند. این در حالیست که خداوند در قرآن، علت اخراج آنان را گوش کردن و اعتماد به دشمن قسم خورده‌ی انسان (شیطان) معرفی می‌کند. اما به راستی هدف ذکر این ماجرا توسط عبدالبهاء، روشن ساختن تکلیف ملّت‌های عصر خویش، با دشمنان آشکار خود (استعمارگران متجاوز) است.