تشکیلات بهائیت با انتشار تصاویری مدعی شد که از ورود بهائیان به قبرستان، برای زیارت مردگانشان جلوگیری می‌شود؛ سناریویی که پیش‌تر «پیام ولی» مجری آن بود. چند روز پیش از آن نیز رسانه بهائیت مدعی آسیب رساندن به قبور بهائی در سمنان شده بود. به راستی چه کسانی جز تشکیلات بهائیت بیش از همه، از خبرسازی در مورد اموات بهائی سود می‌برند؟

تشکیلات بهائیت درحالی مدعیست که بهائیان در ایران از اشتغال محروم هستند و بخاطر اعتقاد، حق کار و فعالیت اقتصادی ندارند که شرکت‌هایی مثل فن آزما با مدیریت یک بهائی، بدون محدودیت فعالیت می‌کنند. در واقع، بهائیانی که علیه اسلام و حاکمیت دسیسه نکنند و به اجرای سیاست و نقشه‌های تشکیلات بهائیت در ایران نپردازند، از آزادی برخوردارند.

نخست وزیر کانادا در پیامی عید رضوان بهائیت را تبریک گفت و کشورش را متعهد به دفاع از بهائیان ایرانی پناهنده به این کشور دانست. اما تعهد هر کشور به حمایت از بهائیان، یک طرفه بوده و بهائیت خود را تنها به حفظ منافع اتباعش ملزم می‌داند. افتخار میزبانی از بهائیان ایرانی برای کانادا، توأم با افتخار میزبانی از دزدهای اموال مردم ایران است.

مبلّغ‌های تشکیلات بهائیت، محرومیت زن‌ها از مدیریت بیت العدل را امتحانی برای بهائیان و حجابی برای غیربهائیان معرفی می‌کنند و از بهائیان می‌خواهند تا بر خلاف آموزه تطبیق دین با علم و عقل، کورکورانه آن را بپذیرند. از طرفی، چگونه مدیریت بیت العدل به روحیات زنی و جایگاه مادری زنان بهائی لطمه می‌زند اما زندان رفتن بخاطر امور تشکیلاتی، آسیبی به جایگاه و روحیه آنان وارد نمی‌کند؟

عبدالبهاء در یکی از مکتوبات خود مدعی شد که اگر بهائیت نبود، ایران جایگاهی در دنیا نداشت و دنیا ایرانیان را قومی وحشی می‌دید و این بهائیت بود که تاج عزّت را بر سر ایران و ایرانی نهاد. اما چطور می‌شود بهائیتی که حتی دو قرن هم از تشکیل آن نمی‌گذرد، بخواهد معرّف ایرانی با تمدن چند هزار ساله در دنیا باشد؟

پیامبرنمای بهائیت دشمنی با پیامبران را سیره‌ای تکراری در بین پیامبران گذشته دانسته و دشمنی با خود و جناب باب هم از همین قِسم معرفی کرده است. این درحالیست که بر خلاف پیامبران گذشته که حقانیت خود را با منطق و معجزه ثابت کردند، مدعیان پیامبری بابی و بهائی به جای معجزه، سیاست رُعب و وحشت را پیش گرفتند.