رهبران فرقه‌ی بهائیت، صراحتاً بقای حیات خود را وابسته به اسرائیل دانسته‌اند. از این‌رو روحیه ماکسول (همسر شوقی افندی)، بهائیت و اسرائیل به حلقه‌های زنجیر به هم پیوسته تشبیه کرده است. اما به راستی چگونه می‌توان بهائیت را دینی الهی برشمرد و در عین حال، بقای آن را به پیوند با رژیم غاصب و کودک‌کش اسرائیل مشروط کرد؟!

اندکی پس از استقرار کمپانی ساسون در بمبئی و بوشهر و پیش از پیدایش بابیت، در سال 1839 میلادی، جمعی از یهودیان ساکن ایران بدون هیچ‌گونه فشاری به صورت دسته‌جمعی مسلمان شدند. عمده‌ی این افراد بعدها به هسته‌های مرکزی و حامیان جریان بابیت و بهائیت مبدل گشتند. لذا می‌توان گفت که شکل‌گیری بابیت و بهائیت، با دخالت مستقیم یهود بوده است.

به عقیده‌ی پیشوایان بهائیت، با توجه به اقتضائات هر عصر، دین باید مطابق با مقتضای زمانه باشد. اما این ادعا در حالی مطرح می‌شود که پیشوایان بهائیت، به این اعتقاد در مورد مسلک خود پایبند نیستند. همچنان که پیامبرخوانده‌ی بهائی در ادعایی مخالف با مبانی این فرقه، خود را آخرین پیامبر معرفی و مدعیان بعدی را دروغ‌گو خطاب کرده است.

مبلّغان بهائی مدعی‌اند که عبدالبهاء، خیانت به وطن را گناهی نابخشودنی دانسته است. اما اگر چنین است، پس عبدالبهاء با جاسوسی خود برای انگلیس و خیانت به عثمانی، مرتکب این گناه نابخشودنی شده است. چرا که او پس از تبعید از ایران، تابعیت عثمانی پیدا کرد و لقب افندی را برای خود برگزید و در ظاهر، در حق این حکومت دعاگویی می‌کرد.

دولت انگلیس با تاریخ 400 ساله‌ی سرتاسر جنایت، تجاوز و نسل‌کشی، لقب استعمار پیر را داراست. اما جالب است بدانیم، در تلگراف عبدالبهاء به سفیر انگلیس، پس از درخواست کمک و تقویت بهائیت، به او متذکر شد که پیامبرخوانده‌ی بهائیت، بارها از عدالت انگلیس تمجید کرده است. شخص عبدالبهاء نیز به تبع پدر، انگلیس را نماد عدالت ورزی معرفی کرده است.

هم‌دستی پیشوایان بهائی با استعمارگران انگلیس در اشغال فلسطین، موجب شد تا دولت‌مردان انگلیسی در مرگ خادم وفادارشان عبدالبهاء، به سوگ بنشینند. از این‌رو قدردانی انگلیسی‌ها از عبدالبهاء تا جایی پیش رفت که سرکمیسر عالی انگلیس در فلسطین، خود را موظف دانست تا پیش از همه، ادای احترام خود را به جنازه‌ی عبدالبهاء ابراز دارد.