پیشوایان فرقه‌ی بهائیت (از جمله عباس افندی)، بارها علمای اسلام را مورد هتاکی‌ها و جسارت خود قرار داده‌اند. اما به راستی چگونه می‌توان ادعای دشمن دوستی و اخلاق‌مداری داشت و در عین حال به علمای دین، که در روایات معصومین (علیهم السلام) به جانشینان وارثان انبیاء تشبیه شده‌اند، این‌گونه توهین و جسارت نمود؟!

هرچند که بهائیت در تلاش است تا خود را به عنوان دینی الهی معرفی کند، اما شواهد بسیاری از سرسپردگی این فرقه، به قدرت‌های بزرگ نظیر آمریکا دارد. اما به راستی چگونه فرقه‌ای که ادعای الهی بودن دارد، برای تحت فشار قرار دادن کشورمان، به دامن آمریکای جنایت‌کار چنگ می‌زند؛ حال آن‌که خدای تعالی صراحتاً از توسل به ظالمین نهی کرده است.

پس از سفر عبدالبهاء به آمریکا، روابط نزدیکی او با نظام آمریکا شکل گرفت. اما تأثیرپذیری بهائیت از آمریکا، جایی بیشتر نمایان می‌شود که عبدالبهاء، تدوین قانون اساسی بهائیت را متوقف بر پیروی از آمریکایی‌ها نمود. بنابراین، آیا می‌توان بهائیت را دینی الهی و برگفته از اعتقادات قلبی دانست و یا آن را تشکیلاتی نظام‌مند و پیرو آمریکا برشمرد؟!

مبلّغان بهائی در پیج تبلیغی خود، تلاش نمودند تا حکم اسلام در خصوص حرمت گوشت خوک را مورد خدشه قرار دهند. این در حالیست که نه تنها اسلام، بلکه به حکم سایر ادیان الهی و عقل سلیم، مصرف گوشت خوک حرام و ممنوع است. با این حال، با چه رویی بهائیت می‌تواند خود را دینی الهی بنامد و لزوم تطبیق دین با علم و عقل را از آموزه‌های خود برشمارد؟

شوقی افندی در حالی کتمان عقیده را در هر شرایطی مذموم دانسته که عبدالبهاء از ایامی در بهائیت یاد کرده که به ایام تقیه شهرت دارد. با این حال، چگونه نویسندگان بهائی برای توجیه حکم شوقی افندی، از صراحت تمام نوشته‌جات پیشوایان بهائی بر ممنوعیت تقیه یاد کرده‌اند؟! آیا این چیزی فرای دروغ پراکنی و جعل تاریخ بهائیت است؟!

یکی از عواملی که موجب شده تا فرقه‌ی بهائیت از پایگاهی مردمی برخوردار نباشد، وابستگی آن به حکومت‌های ظالم می‌باشد. از این‌رو، روابط سرکردگان بهائیت با مقامات اسرائیل، گویای پیوند شوم میان این دو غده‌ی سرطانی است. اما به راستی، چگونه بهائیت خود را دینی الهی می‌نامد در حالی که از پشتیبانی رژیم غاصب و کودک‌کش صهیونیستی بهره می‌برد؟!