پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بهائیان بر این باورند که علی‌محمد شیرازی، قائم موعود اسلام بوده که در سال 1260، ادعای خود را علنی نموده است.[1] اما قضای الهی بر این بود که این مدعی دروغین مهدویت، خود بر بطلان طریقش گواهی دهد.
از این‌رو علی‌محمد باب (در تفسیر سوره‌ی کوثر خود)، با اشاره به دو غیبت صغری و کبری برای امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) و نام بردن از نواب خاص ایشان، امام زمانی را تبیین کرده که هیچ‌گونه تطبیقی با او ندارد؛ همچنان که فاضل مازندارانی به نقل از تفسیر سوره‌ی کوثر علی‌محمد شیرازی آورده است: «فاعرف أنَّ لَه کانَ غیبتان بِإذنِ الله... و ان فی الغیبة الصغری لَه وُکلاءٌ مُعتمدون و نوابٌ مقرَّبون و ان مدَّتها قَضت فی سبعین سنه و اربعة و عدة أیام معدودة و ان فی تلک الأیام کان نوابه... [2]؛ بدان که برای او (حجّت بن الحسن العسکری (علیه السلام)، با اذن خدا دو غیبت است. مدت غیبت صغری دارای وکلایی معتمد و نوّابی مقرّب بوده است. مدت غیبت صغری سپری شد و هفتاد سال و چند روز معدود ادامه داشت. در این ایام نواب آن حضرت (روحی له الفداء) عثمان بن سعید و پسرش ابوجعفر محمد بن عثمان و شیخ معتمد ابوالقاسم حسین بن روح، سپس علی بن محمد سمیری بودند. این‌ها در ایام غیبت صغری مرکز امر و مواقع نهی و مصدر فرمان بودند».
با این حال، باید از بهائیان پرسید، آیا امام زمانی که شما باور دارید، از دو غیبت صغری و کبری برخوردار بوده است؟! آیا غیبت صغرایش مدت هفتاد سال به طول انجامید؟! آیا از چهار نائب خاص که اسامی‌شان با نواب حضرت محمد بن الحسن العسکری (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) یکی بوده، برخوردار بوده است؟! آری؛ این عبارات در واقع تصریح مدعی دروغین مهدویت، بر بطلان اساس راهش می‌باشد.

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: محمدعلی فیضی، حضرت نقطه اولی، لانگنهاین آلمان غربی: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری، چ 2، 143 بدیع، ص 142.
[2]. اسدالله فاضل مازندرانی، اسرارالآثار، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، 2، ص 8-7.