بهائیت وشیخیه
امپراطوری روس‌تزار با حمایت از پیشرفت بهائیت در عشق آباد و حضور مستقیم در برپایی مرکزی تبلیغی برای بهائیان در مستعمرات خود، به دنبال برپایی جنگ نرم بر علیه اسلام و مذهب شیعی بود. از طرفی، ماهیت مشرق الاذکار عشق آباد نشان داد که چنین مکان‌هایی، نه تنها محل خواندن دعا، بلکه مرکزی برای پیشبرد فعالیت‌های تبلیغ حضوری و تهاجمی بهائیت به شمار می‌آیند.
آیا حمایت استعمارگران از بهائیت، علّتی جز دست‌نشانده بودن این مسلک شبه دینی دارد؟! چرا که اگر استعمارگران به دنبال نیت‌های خدایی و یا کسب رضایت مردمی بودند، هیچ‌گاه دست به اشغالگری و چپاول ملّت‌ها نمی‌زدند! بسی ساده‌انگاری است که همکاری همه‌جانبه‌ی استعمارگران با بهائیت را خالصانه و از سر عشق به کمالات نداشته‌ی سران بهائیت بدانیم!
تشکیلات بهائیت با رد ادعای رسانه‌ی صهیونیستی مبنی بر بُت‌پرستی و بخوری کردن ملّت اسرائیل، به صادارتی بودن این فرقه از اسرائیل اذعان کرده و مدعی ارتباط نزدیک با تمامی دولت‌های اسرائیل و پاسخکو بودن نسبت به مصرف آب در اماکن خود شد. اما چگونه بهائیت خود را موظف به پاسخگویی در برابر دولت اسرائیل می‌داند و در عین حال اجازه می‌دهد، 160 سال احکام بهائیان بدون جواب بماند؟!
تشکیلات بهائیت با استفاده از حربه‌ی تبلیغی خود، تلاش دارد تا با تحریف واقعیت در دویستمین سالگرد تولد علی‌محمد باب، او را شخصیتی مظلوم و در عین حال، استوار در ادعاهای دروغینش، به عنوان الگویی کم‌نظیر جلوه دهد! تا با استفاده از این بهانه و از این طریق، برنامه‌ی تبلیغ تبشیری و تهاجمی خود را با جدّیت به پیش برد!
روزنامه‌ی اسرائیلی هاآرتص، با انتشار مقاله‌ی حیفا تایم، به نقد ارتباطات پشت‌پرده و سوبسیدهای دریافتی و رانت‌خواری تشکیلات بهائیت از دولت اسرائیل پرداخته است. اما مگر می‌شود رژیم صهیونیستی، با پرداخت امتیاز به تشکیلات بهائیت در فلسطین اشغالی، از نیروی چندین هزار نفری بهائی در کشور متخاصم خود «ایران» بی‌بهره باشد؟!
تشکیلات بهائیت در پیام مورخ 12 اسفند 91، آموزه‌ی صریح عدم دخالت بهائیان در سیاست را به ممنوعیت دخالت در سیاست‌های حزبى تغییر داد. سپس با توجیهاتی سعى کرد تا دخالت در سیاست و شرکت در انتخابات و... را از نظر بهائیت مشروع جلوه دهد. اما تمام این‌ها مگر تنزل نهاد بیت العدل به یک حزب سیاسى، آن هم از نوع استبدادى و با رنگی دینى را نمی‌رساند؟!
بیت العدل، با معرفی تبلیغ به عنوان وظیفه‌اى عبادى و غیرقابل تعطیل برای بهائیان، مخالفت حکومت‌ها را نیز موجب سقوط تکلیف بهائیان ندانسته است. این در حالیست که اگر به راستی تبلیغ بهائیت تا این میزان اهمیت دارد که به تقابل با جامعه‌ی اسلامی می‌ارزد، پس چرا تشکیلات بهائیت در قبال آن، موضعی یک بام و دو هوا اتخاذ کرده است؟!
تشکیلات بهائیت با طراحی سناریوی تبلیغ فردی در بهائیت، در صدد است تا با سرپوش گذاشتن بر فعالیت‌های تبلیغی تشکیلاتی خود، بهائیان در ایران را مجبور به تبلیغ کند تا ضمن نادیده گرفتن قوانین حکومتی، به طور غیرمستقیم به معارضه با حکومت بپردازند. سناریویی که هردو صورت آن (سکوت یا برخورد حکومت) را بُرد برای خود تلقی می‌کند!
چگونه بهائیت در مواجهه با حزب نژادپرست و جنگ‌طلب نازی راه سازش و اطاعت را در پیش گرفت؛ اما اینک پس از دَه‌ها سال، به مقایسه‌ی نظام اسلامی با هیتلر می‌پردازد و با تناقض و دروغ‌پردازی، وِجهه‌ی انقلاب اسلامی را این‌گونه به رُخ جهانیان می‌کشد: «مهم این است که جانیان حاکم بر ایران را کمتر از هیتلر ندانیم و نوع فاجعه را کمتر از هلوکاست نخوانیم».
اندکی پس از به قدرت رسیدن حزب نازی و آغاز دیکتاتوری هیتلر در آلمان، شوقی افندی بیانیه‌ای را خطاب به بهائیان ساکن آلمان صادر و در آن تأکید بر وجوب اطاعت از حکومت نازی این کشور را دارد. اما به راستی حتی اگر شوقی افندی از علم الهی هم تُهی می‌بود، نمی‌بایست بر سر دیکتاتور جنگ‌طلب و نژادپرستی چون هیتلر و حزب نازی، این‌گونه حساب باز می‌کرد!
پس از وقوع حادثه‌ی یازده سپتامبر، شُوری میان بهائیان آمریکا ایجاد شد تا طبق تعالیم جنگ‌ستیزی منتسب به پیشوای خود، این اقدام تروریستی را محکوم نمایند که ناگاه با دستور عجیب تشکیلات بهائیت مواجه شدند. محفل ملّی بهائیان آمریکا، در پاسخ به شور بهائیان برای محکومیت حادثه‌ی این تروریستی، آنان را از هرگونه واکنش تحت عنوان بهائیت باز داشت!
عناصر تشکیلات بهائیت اگر به راستی و بدون غرض، کمک به فقرا را مقدم بر ساخت و برپایی اماکن و مجالس دینی می‌دانند، پس چرا هزینه‌های سنگینی که صرف ساخت مرقدهای پیشوایان دروغینشان می‌کنند؛ یا هزینه‌های ساخت و نگهداری مشرق الاذکارها و یا محافل ملّی و محلّی و یا ضیافت‌های نوزده روزه یا حقوق مبلّغین خود و... را به فقرا نمی‌دهند؟!
مرتضی اسماعیل‌پور مدیر رسانه‌ای غیررسمی بهائیت، با انتشار پستی توییتری به مناسبت خودسوزی دختر آبی، به نقل افسانه‌ی زنده سوزاندن زوج بهائی در روستای نوک پرداخت. این در حالیست که آنچه بهائیت خود آرزوی انجام آن را می‌کشد و در کتاب‌هایش موجود است را با ساخت افسانه، به مردم مسلمان کشورمان نسبت می‌دهد تا دستاویزی برای طرح بیشتر خود داشته باشد!
یکی از شیوه‌هایی که طیّ سال‌های اخیر توسط مبلّغان بهائی در کشورمان برای جذب دانش‌آموزان مسلمان به کیش بهائیت به کار گرفته شده، تبلیغ این فرقه در پوشش کلاس‌های آموزشی و درسی می‌باشد. اما بهائیتی که خود بر تربیت بهائی فرزندانش تعصب دارد، با چه توجیهی می‌تواند کودکان غیربهائی را به بهانه‌ی آموزش، به فرقه‌ی خود جذب نماید؟!