بهائیت وشیخیه
علی محمد شیرازی، بر ختم نبوت و رسالت توسط پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) و همچنین عدم نسخ اسلام الی یوم القیامه تأکید کرده است و ادعای هر کسی را که پس از نبی مکرم اسلام دعوی پیامبری کرده باشد، باطل و بی‌اساس خوانده است، لذا هم خودش را و هم افراد پس از خود را کذاب و دروغگو می‌داند از جمله بهاءالله.
کارشناس بهائی شبکه‌ی آئین بهائی مدعی شد که فرقه‌ی بهائیت، بر پیروان خود تأکید می‌کند که در جستجوی حقیقت باشند و چنان‌چه به باوری غیر از آیین بهائیت برسند، به راحتی می‌توانند آئین دیگری را قبول کنند، اما باید دانست فرقه‌ی بهائیت پیروانش را امر به عدم تحری حقیقت و مستبصرین را مورد طرد قرار می‌دهد.
هرچند اثبات نبوت بهاءالله مبتنی بر نفی مسأله خاتمیت پیامبر توسط بهائیان است، اما کسانی به این مطلب شهادت می‌دهند که بهائیت وامدار آنان است. از جمله آن‌ها سید کاظم رشتی است که بهاءالله، او و احسائی را «نورین نیرین» معرفی می‌کند. لذا با توجه به اذعان این افراد به مسأله ختم نبوت دیگر جایی برای اثبات ادعای بهائیان وجود نخواهد داشت.
یکی از احکام ظالم پسند و استعمار پسند فرقه‌ی بهائی، محو حکم جهاد است. با بررسی آثار فرقه‌ی بهائی در می‌یابیم که منظور فرقه‌ی بهائیت از نسخ جهاد، صرفاً جنگ‌های تجاوزگرانه نبوده، بلکه منظور این فرقه، کلّیه‌ی جنگ‌ها، حتی دفاع مقدس در برابر بیگانگان و مهاجمان می‌باشد. در نتیجه هدف این فرقه مقابله با حس میهن دوستی است.
مهم‌ترین چیزی که می‌تواند برای اثبات ادعای نبوت بهاءالله به کار بیاید، خدشه وارد کردن به مسأله‌ی خاتمیت پیامبر اسلام (صلوات الله علیه) است، اما این مسأله از زبان شیخ احمد احسائی چنان اثبات می‌شود که جای هیچ‌گونه توجیهی باقی نمی‌ماند. اگر بهائیت نخواهد آن را بپذیرد، شیخ احمد را که مبشر باب است، زیر سؤال برده است.
در یکی از برنامه‌های شبکه آئین بهائی که به موضوع فرهنگ و تمدن پرداخته شد، کارشناس برنامه برخی محرومیت‌ها در ایران را ریشه در فرهنگ دانست و عملاً نظام را مقصر معرفی کرد. در پاسخ باید گفت که هرچند سیاسی‌کاری این فرقه را نادیده بگیریم، بازهم فرقه‌ای که سرانش مردم را به دسته‌های مختلف تقسیم کرده، نمی‌تواند داعیه‌دار رفع تبعیض‌ها باشد.
با بررسی اوضاع زمانه و تفکرات شیخ احسائی، رگه‌هایی از اخباری‌گری را در خط مشی فکری او می‌توان یافت. هرچند شیخ از چند نفر از علمای عصر خویش اجازه اجتهاد می‌گیرد، اما در اعتقادات پیرو اخباریون است و در صورت برخورد به خبری که توجیه عقلی ندارد، آن‌را تفسیر و توجیه می‌نماید و همین امر سبب تکفیر وی از سوی علمای عصر می‌شود.
در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی آئین بهائی، کارشناس برنامه مدعی شد جامعه‌ی بهائی با نقد مبانی خود مشکلی ندارد و تا جایی که بتواند پاسخ می‌گوید، اما بر خلاف ادعای کارشناس این برنامه، با بررسی سخنان رهبران بهائی، در می‌یابیم که رهبران بهائی جای هیچ‌گونه اعتراضی را به خود باقی نگذاشته و پیروان خود را از معاشرت با دگراندیشان منع کرده‌اند.
شوقی‌افندی در زمان حیاتش، خواهران و برادران خود را ار جامعه‌ی بهائی طرد کرد. اما پس از مرگ او، ایادی امر بهائی، به دلیل اجرای قانون انحصار وراثت در برخی کشورها، برای به چنگ آوردن اموال او و بر خلاف دستور عبدالبهاء و شخص شوقی افندی، به نزدیکان او باج دادند تا بخش اعظمی از ثروت هنگفت شوقی، از کف‌شان نرود!
هر چند که پیروان فرقه‌ی بهائی سعی در انتقادپذیر نشان دادن خود دارند، اما با مرور تاریخ و سخنان رهبران این فرقه درمی‌یابیم که نه تنها ایشان بسیار انتقادناپذیر و متعصب هستند، بلکه منتقدین خود را به کرار مورد توهین قرار داده‌اند. به عنوان نمونه می‌توان به توهین‌های این فرقه نسبت به مردم مسلمان ایران و علمای شیعه اشاره کرد.
از جمله آیاتی که بهائیت برای اثبات حقانیت خود و استمرار فیض در ارسال پیامبران به استناد می‌کنند، آیه‌ی 34 سوره‌ی مبارکه‌ی غافر است. در پاسخ می‌گوییم: علاوه بر این‌که این آیه نفیاً و اثباتاً بر مدعای ایشان اشاره‌ای ندارد، این آیه اشاره به آمدن پیامبرانی با معجزات دارد، که بهائیان اساساً برای اثبات پیامبری رهبرانشان، منکر معجزه‌اند.
مستند بی‌بها به تهیه‌کنندگی حسین اسدی‌زاده و کارگردانی جواد یغموری، در واحد تولید اداره‌ی کل پژوهش‌های اسلامی رسانه به ثمر رسیده و در حال حاضر آماده پخش از یکی از شبکه‌های سراسری است. البته مستندهای این چنینی باید ساخته و معرفی شوند تا چهره‌ی استعماری بهائیت نمایان شده و راه تاریک پیش‌روی رهبران فرقه‌ی ضاله به جهانیان معرفی شود.
کارشناس بهائی، با بیان این‌که معضل پیش‌روی ادیان همیشه هویت بر اساس تقابل بوده است، بهاءالله را الگوی از میان بردن هویت‌های محدود دانست. در پاسخ می‌گوییم که اولاً: با بررسی سخنان حسینعلی بهاء، خلاف این ادعا را کشف می‌کنیم و ثانیاً: رهبران و پیروان بهائی که سازش را میان خود نتوانستند برقرار کنند، چگونه داعیه‌ی جهانی دارند.
بهاءالله که می‌خواست صلح اکبر ایجاد کند و کاری کند که مردم همچون یک خانواده کنار هم زندگی نمایند، در کار خود و برادرش ماند و کارشان به فحاشی و تکفیر کشید. اکنون با گذشت نزدیک به دو قرن از پیدایش بابیت و بهائیت، نه تنها جامعه‌ی انسانی به سوی صلح نرفته، بلکه بهائیت با حمایت از ظالمین و مستکبرین، به آتش ظلم و خشونت دامن می‌زند.