ابن‌تیمیه حرّانی در کتاب «منهاج السنة النبویة» ضمن نسبت دادن زشت‌ترین تعبیرات به حضرت فاطمه زهرا چنین می‌نویسد: «هر انسان عاقلی به خوبی می‌داند اگر زنی از حاکم جامعه، مالی را درخواست کند و او به خاطر عدم استحقاق آن زن، مال را به او ندهد، بلکه آن را بین همه مسلمانان تقسیم کند و آن وقت گفته شود این زن بر حاکم خشمگیمن شده، مشخص است که خشم او به خاطر ندادن مال به او بوده و حاکم هم می‌گوید این مال از آن تو نیست؛ پس، در چنین صورتی حتی اگر واقعا این زن مورد ظلم واقع شده باشد، آیا خشم او که تنها برای مال دنیا بوده، برای او امتیازی به شمار می‌رود؟... حال، آیا کسی‌که موضوع خشم فاطمه را طرح کرده و از روی نادانی آن را از مناقب وی به شمار می‌آورد، آیا می‌داند که خداوند در مذمت منافقان فرموده: «و در میان آنها کسانی هستند که در (تقسیم) غنایم به تو خرده می‌گیرند اگر از آن (غنایم، سهمی) به آنها داده شود، راضی می‌شوند و اگر داده نشود، خشم می‌گیرند (خواه حقّ آنها باشد یا نه).» می‌بینیم که خداوند در این آیه از کسانی (منافقان) یاد کرده که چون مالی به آنها داده شد، خرسند و چون به آنها داده نمی‌شود خشمگین می‌گردند و بدین شکل خداوند این گروه (منافقان) را مذمت کرده است؛ حال با چنین توصیفی فاطمه که شباهتی از نفاق در او بوده، مدح او به شمار می‌رود؟» «أَنَّ مَا ذَكَرَهُ عَنْ فَاطِمَةَ أَمْرٌ لَا يَلِيقُ بِهَا، وَلَا يَحْتَجُّ بِذَلِكَ إِلَّا رَجُلٌ جَاهِلٌ يَحْسَبُ أَنَّهُ يَمْدَحُهَا وَهُوَ يَجْرَحُهَا؛ فَإِنَّهُ لَيْسَ فِيمَا ذَكَرَهُ مَا يُوجِبُ الْغَضَبَ عَلَيْهِ؛ إِذْ لَمْ يَحْكُمْ - لَوْ كَانَ ذَلِكَ صَحِيحًا - إِلَّا بِالْحَقِّ الَّذِي لَا يَحِلُّ لِمُسْلِمٍ أَنْ يَحْكُمَ بِخِلَافِهِ. وَمَنْ طَلَبَ أَنْ يُحْكَمَ لَهُ بِغَيْرِ حُكْمِ اللَّهِ وَرَسُولِهِ فَغَضِبَ وَحَلَفَ أَنْ لَا يُكَلِّمَ الْحَاكِمَ، وَلَا صَاحِبَ الْحَاكِمِ، لَمْ يَكُنْ هَذَا مِمَّا يُحْمَدُ عَلَيْهِ وَلَا مِمَّا يُذَمُّ بِهِ الْحَاكِمُ، بَلْ هَذَا إِلَى أَنْ يَكُونَ جُرْحًا أَقْرَبُ مِنْهُ إِلَى أَنْ يَكُونَ مَدْحًا. وَنَحْنُ نَعْلَمُ أَنَّ مَا يُحْكَى عَنْ فَاطِمَةَ... .» منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه حرانی، مؤسسه قرطبة، ج 4، ص 243 و 244. لینک مقاله: https://www.adyannet.com/fa/news/15835