شایعه آمد که آخوندها می‌گویند: «در سه جا دروغ نیکوست: میدان جنگ، وعده به زنان و اصلاح بین مردم.» پاسخ می‌دهیم: اولاً این حدیث جعلی است. ثانیاً قرآن می‌گوید: وعده دروغ، کار شیاطین است. ثالثاً در اندیشه اسلام، گاهی برای نجات جان یک بی‌گناه می‌توان دروغ گفت. چون خون بی‌گناه مهم‌تر از دروغ گفتن یا نگفتن است. باید بر اساس عقل و منطق سنجید.

اکثر کسانی که از نزدیک، آرین وطن‌خواه را می‌شناسند، پس از مدتی، با او قطع ارتباط می‌کنند. اخلاق تند، بددهنی، رفتارهای متکبرانه در کنار یک عادت زشت دیگر: «قرض گرفتن و پس ندادن!» سبب شده که دوستانی اندک و دشمنانی بسیار در میان ایرانیان خارج نشین داشته باشد.

راه بازگشت آرامش به قلب‌های ما آن است که در محضر خداوند، به خطای خود (و به انتخاب غلط خود) اعتراف کنیم و در صدد جبران برآییم. یعنی با انتخابات و صندوق رأی قهر نکنیم. بلکه برای روی کار آمدن یک نیروی صالحِ سالم را که محبوب مؤمنین و مورد غضب استعمارگران و غارتگران جهانی است، انتخاب کنیم.

اگر بابک و خانواده‌اش، مذهبی بودند، آنگاه شاهد آن می‌بودیم که رسانه‌های دین‌ستیز و برانداز، دین و مذهب و روحانیت را به باد ناسزا می‌گرفتند. اما اکنون که پدر بابک، تفکر ملی‌گرایی و باستانگرایی دارد، همان رسانه‌ها لب فرو بسته و خود را به ندیدن و نشنیدن زده اند. این چیزی نیست جز مظلومیت دین... و ستمگری دین‌ستیزان...

تقریباً همه فرهیختگان بزرگ ایرانی از جمله حافظ، مولانا، سعدی، ابن سینا، نظامی گنجوی، عطار نیشابوری و... اشعار جالبی در مدح اسکندر رومی (الکساندر مقدونی) سروده اند. حتی فردوسی هم در شاهنامه، اسکندر را ستوده است. اما وصیت‌نامه حکیمانه‌ای که به اسکندر نسبت داده می‌شود، فاقد استناد تاریخی است.

انتخاب بد، نتیجه‌اش نابودی دین و دنیای مردم شد. مارهای ضحاک، مغز مردم را می‌خوردند و جسم و جان آنان را تباه می‌کردند. امروز، راه خردمندانه و شرافتمندانه آن است که مردم ایران، در انتخابات شرکت کنند و به یک انسانِ میهن‌دوست مؤمن شریف که هم برنامه درستی دارد و هم کارنامه‌ی درخشانی دارد رأی بدهند.