در میان آثار ادیبان و اندیشمندان و مورخین و حُکَمای ایرانی در طول تاریخ، حتی یک جمله در تمجید و ستایش ماندانا نمی‌بینیم. گذشته از این، ماندانا هیچ نقش خاصی هم در تربیت کورش نداشت. حتی در منابع تاریخی می‌خوانیم که پادشاه ماد در خواب دید که از ماندانا آنچنانی ادراری جاری شد که همه آسیا را نجس کرد. از خوابگزاران تعبیر خوابش را پرسید. گفتند این ادرار نماد کورش است که همه آسیا را...

استاد شهید مطهری: فلاسفه بزرگ اسلام، متکلمین، مورخین، لغت نویسان، شعراى بزرگى که به زبان عربى شعر سروده اند، مفسرین عالیقدر، رجال سیاسى و پادشاهان بزرگ و جهانگشایان مسلمان همه از ایران بودند.

مفهوم حقوق بشر از قرن 17 میلادی در فلسفه سیاسی پدید آمد. از طرفی، کورش نمی‌گوید مردم لایق حق و حقوقی هستند. بلکه می‌گوید «خوبی از خودم است!» و چون منِ کورش خیلی خوب و مهربان و انسان وارسته‌ای هستم این کارهای خوب را انجام دادم. البته ما قبلا نیز گفته بودیم بخش زیادی از خودستایی‌های کورش، دروغ است.

فردریک تالبرگ (مورخ نامدار) می‌نویسد: یزدگرد اول (پادشاه ساسانی) پسرش (بهرم پنجم مشهور به بهرام گور) را به یکی از امیران «عرب» داد تا او را دلیر و پهلوان تربیت کند.

حکیم ابوالقاسم فردوسی در «شاهنامه» می‌نویسد هنگامی که سهراب کشته شد، هم رستم و هم دیگر ایرانیان، در عزای سهراب، لباس‌های خود را پاره کردند و خاک بر سر و صورت خود ریختند.

موبدان زرتشتی و اشراف ساسانی، از ابتدا نسبت به مسلمانان کینه به دل داشتند و می‌گفتند که مسلمانان، متجاوز هستند و رفتارشان با «ما» درست نیست. اما به قول استاد زرینکوب، موبدان و اشراف ساسانی، وقتی قدرت دست خودشان بود همین بلاها را بر سر دیگران می‌آوردند. به تعبیری دیگر، مسلمانان چوب خدا را در دست داشتند. البته برخلاف ضرب المثل معروف که «چوب خدا صدا ندارد» آن چوب خیلی هم صدا داشت!