شیخ احمد احسایی با مجهول‌الکُنه خواندن خداوند، حضرت علی (علیه السلام) را مخاطب آیه‌ی «إیّاک نعبد» در نماز دانسته است. اما به راستی او، چه دلیلی برای وجوب نظر به کُنه ذات الهی در نماز داشته تا آن را محال برشمرَد و حضرت علی (علیه السلام) را مخاطب آیه‌ی عبودیت قرار دهد؟! ادعایی که بعدها زمینه‌ساز ادعای خدایی پیامبرخوانده‌ی بهائی شد.

هرچند رهبران شیخیه پس از کاظم رشتی خود را مخالف سرسخت بابیت و بهائیت می‌دانند، اما قرائنی حکایت از آن دارد که این دو فرقه‌ی نوظهور، مولود برخی آموزه‌ها و تفکرات پیشوایان شیخیه هستند. چرا که پیشوایان فرقه‌ی بابی و بهائی، با سوءاستفاده از برخی تفکرات شیخیه، مستمسکی برای خود دست و پا کرده و پیشوایان شیخی را مبشر خود دانسته‌اند.

اگرچه کریمخان در آثار خود به تشریح و نشر اعتقادات حقه‌ی شیعه‌ی اثنی‌عشری هم پرداخته است، اما انحرافات فکری و اعتقادی وی در آثارش بر کسی مخفی نیست. رکن رابع از مهمترین این انحرافات است که زمینه‌ی پیدایش فرقه‌ی ضاله‌ی بابیت و بهائیت را فراهم آورده است. بد نیست به گوشه‌هایی از بلند‌پروازی‌های وی در کتاب ارشاد العوام، که یکی از کتب مهم...