تشکیلات بهائیت برای تحت فشار قرار دادن کشورمان، ادعای نقض حقوق بهائیان در ایران را مطرح می‌کند. این در حالیست که پیروان بهائیت، بنا به حکم پیشوایانشان، ملزم به رعایت قانون کشور محل سکونتشان هستند. اینک بسی جای تعجب است که نه تنها تشکیلات بهائی، عمل پیروان قانون‌شکن خود را محکوم نمی‌کند، بلکه به دفاع از عمل آنان نیز برمی‌خیزد!

روح‌القُدُس، واژه‌ای که بارها در منابع بهائی مطرح شده، دارای معانی مختلف و متعددی بوده که به همه‌ی این معانی نقدهایی وارد است. اما گویا بهترین معنایی که بهائیان می‌توانند برای روح‌القدس در نظر بگیرند، همان معنای است که قرن‌ها پیش، اسلام بدان اشاره کرده که در این صورت، سخن جدیدی نیست که حسینعلی بهاء، ادعای اختراع آن را دارد.

یکی از نویسندگان بهائی، مطالبی را پیرامون انسانیت از عبدالبهاء نقل می‌کند. وی می‌نویسد عبدالبهاء قائل است به اینکه انسان، صورت و مثال خداست و ملاک امتیاز انسان‌ها، کمالات الهی است. از این عبارت نتیجه می‌گیرد اشخاصی که میزان را رنگ پوست و نژاد می‌دانند، انسانیت خود را نفی کرده‌اند. درحالی که بهاء و عبدالبهاء جملات زیادی از این قبیل دارند.

مبلّغان بهائی در تبلیغاتشان، با استناد به گفته‌ی عباس افندی که باید با کل، حتّی دشمنان به نهایت روح و ریحان، محّب و مهربان بود؛ آیین بهائیت را به دور از هرگونه کینه، ناسزا و دُشنام معرفی می‌کنند. این در حالیست که رهبران بابی و بهائی ایشان، در توهین و دشنام به سایر اقوام، خصوصاً ملّت شریف ایران، گوی سبقت را از هر بَد دهنی رُبوده‌اند.

در آثار پیشوایان بهائی، پیروان این فرقه همواره به خوش‌خویی و خوش‌زبانی با تمامی مردم (چه دوست و چه دشمن) امر شده‌اند. در جایی دیگر می‌خوانیم که بهترین الگو برای جهانیان حسینعلی نوری، پیامبرخوانده‌ی این فرقه است. این در حالیست که خوش خویی و خوش زبانی بهائیان با الگوگیری از رفتار و سیره‌ی حسینعلی نوری، سازگاری ندارد.

تشکیلات بهائیت، با انتشار خبری در خصوص شهادت یک شهروند به ظاهر بهائی در زمان جنگ ایران و عراق، سعی بر آن نمود تا بهائیت را دوست‌دار و فداکار در راه ایران و حکومت ایران را ظالم به آن‌ها معرفی کند. جالب است بدانیم سرکردگان بهائیت، هرگاه کشورمان مورد تجاوز قرار گرفته، پیروان خود را از دفاع بازمی‌داشتند؛ اما اینک داعیه‌ی وطن‌دوستی دارند!