فرقه بهائیت، دلیل اجماع را از اساس، در خاتمیت پیامبر خدا (ص) رد می‌کند و توجهی به منشأ اجماع ندارد! اما بنا بر عقیده شیعه، پس از پیامبر خدا (ص)، حضرات معصومین (ع) واسطه فیض الهی هستند و هیچ گاه انسان‌ها، از فیض الهی محروم نشده‌اند. به علاوه اگر فیض الهی را منحصر در بعثت پیامبران بدانیم، بهائیان هم 130 سال از این فیض محروم هستند!

بر خلاف سیاست امروز تشکیلات بهائیت (به تبعیت از شوقی افندی) که با حرام اعلام کردن تقیه، سعی در ایجاد هیاهو و تبلیغ بهائیت به این واسطه دارد، پیامبرنمای بهائیت ادعا دارد در الواح خود، پیروانش را به تقیه مأمور کرده است. بهاءالله علّت امر به تقیه را حفظ جان پیروانش دانسته و کسانی که تقیه نمی‌کردند را با صفت غافلین نکوهیده است.

یکی از بارزترین شباهت‌های فرقه بهائیت و صهیونیست، نژادپرستی و تعصبات گسترده مذهبی و سازمانی است؛ اما بر خلاف حس خودبرتربینی دو شجره خبیثه صهیون و بهائیت، خدای تعالی تمامی انسان‌ها را فارغ از رنگ و نژاد و جنسیت، با یکدیگر برابر می‌داند و تنها ملاک برتری را میزان ایمان انسان‌ها معرفی می‌فرماید.

بهائیان در راستای توجیه قائمیت علی‌محمد باب، تلاش دارند تا میلاد فرزند امام حسن عسکری (علیه السلام) را مورد تردید قرار دهند و از این‌رو به ضعف راویان وجود حضرت بقیه الله (علیه السلام) می‌پردازند. این در حالیست که نه تنها شیعیان، بلکه حتی عالمانی از اهل‌سنت نیز به وجود فرزندی برای امام حسن عسکری (علیه السلام) اعتراف کرده‌اند.

یکی از توجیهاتِ ادعای خدایی پیامبرنمای بهائی، تشبیه گفته‌های او به شطحیات صوفیانه و تجلّی است. اما به چند دلیل این توجیه قابل پذیرش نیست: اول: انسان نمی‌تواند مظهر کامل ذات الهی باشد، چون که خود، آفریده شده، محدود و ضعیف است. دوم: پیامبرنمای بهائیت با رد تجلّی، خود را ذات پروردگار دانسته و همین توجیه را نیز رد کرده است.

از آنجا که دین سازان بهائی از ارتباط با خارق العاده محروم بودند، اساساً هرگونه وجود و تأثیر متافیزیک و فرا مادی را منکر شدند؛ اما جالب است بدانیم که بر خلاف این رویکرد و همچنین بر خلاف شعار تطبیق دین با علم و عقل در این فرقه، عبدالبهاء، اسم اعظم بهائی، تصویر خود و مناجات‌هایش را، دارای اثر فرا مادی دانسته است!