بیشتر صوفیه وقتی با نام فقها روبه رو می‌شوند، ایشان را علمای ظاهر می‌نامند و خود را علمای باطن و طریقت فرض می کنند. این درحالی است که اولین کسی که از لفظ "علمای ظاهر" کرد "سر جان ملکم" جاسوس انگلیسی بود و بدین طریق قصد داشت جایگاه علما را نزد مردم تخریب کند. صوفیه نیز به خاطر نقدهایی که از سوی فقهای شیعه به جریان تصوف وارد شده بود، از او تبعیت کرده و فقها را علمای ظاهر خواندند.

در ادامه مخالفت اهل‌بیت (ع) با صوفیه، علمای اعصار مختلف در مخالفت با این جریان انحرافی از هیچ تلاشی فروگذار نکرده‌اند. در میان علمای مخالف صوفیه، می‌توان به علمای عهد قاجار اشاره کرد که به جهت عقاید انحرافی صوفیه با ایشان مخالفت می‌کردند.

در طول تاریخ اسلام، افراد مشهوری از علما، دانشمندان و شاعران آثار زیادی نیز از خود برجای گذاشته‌اند، اما نکته‌ای که بسیار حائز اهمیت است، شناخت عقیده درست و معرفت آنان نسبت به اهل‌بیت (علیهم‌السلام) در سراسر زندگی است. لذا افرادی که نسبت به ائمه‌ی معصومین (علیهم‌السلام) کوچک‌ترین جسارت و اهانت را داشته باشند، نمی‌توان آنان را محب واقعی دانست مانند مولوی که در بعضی از اشعار وی جسارت‌هایی نسبت به ائمه‌ی معصومین (علیهم‌السلام) دیده می‌شود.

یکی از مهم‌ترین گروه مخالفان صوفیه، علمای راستین بوده‌اند که مردم را از خطر تصوف باخبر می‌کردند. از میان علمایی که درباره انحرافات صوفیه موضع‌گیری محکمی داشته‌اند میرزای قمی (ره) بوده است. ایشان سران صوفیه را منحرف می‌داند و خطر آنها را به مردم گوشزد می‌کنند.

خطبه البیان که برخی آن را منسوب به امیرالمومنین (ع) می‌دانند، از نظر سندی مرفوع بوده و راویان ذکر شده در آن به جز یک نفر همگی مجهول هستند. با توضیحات داده شده می‌توان اینگونه نتیجه گرفت که از لحاظ سندی نمی‌توان به خطبه البیان استناد کرد و او را از امیرالمومنین علی (علیه السلام) دانست.

فرقه‌ی صوفیه از قرن دوم بر سر زبان‌ها افتاد و در گذر زمان افراد زیادی را گمراه و به سوی خود جذب کرده‌اند و در زمان ائمه‌ی معصومین (ع) روایت‌هایی برای مخالفت و مقابله با این گروه وارد شده که نمونه‌ی آن روایتی از امام رضا (علیه‌السلام) است که سفارش به انکار صوفیه فرموده و اثری از این انکار را ذکر فرمودند.