مکاتب اهل سنت
عبدالحمید گفت: گرویدن مردم عالم به اسلام، اثر دیدن اخلاق اسلامی صحابه بود؛ در حالی که در تاریخ آمده است، اخلاق اسلامی در فتوحات نشان داده نشد و چهره زیبایی از دین به دنیا ارائه نگردید، بلکه معارف اسلامی بود که باعث جذب به دین شد.
عبدالحمید در انتقاد به حکومت، سفارش کرده است که با همه مخالفان خود گفتگو کنند؛ این توصیه پس از عملیات تروریستی بلوچستان، دفاع عبدالحمید از جنایتکاران را نشان می‌دهد. مطابق روش امیرالمؤمنین علیه‌السلام جایی برای گفتگو با این افراد نیست و باید به سزای عملشان برسند.
عبدالحمید به این قاعده اشاره می‌کند که علما، رهبران و مسئولان جامعه در هر جای دنیا، دنبال منافع مادی بروند و به فکر اقتصاد خود و اطرافیانشان باشند، فاتحه اقتصاد و معیشت مردم خوانده می‌شود. با بررسی تاریخ می‌فهمیم که وی از شیوه حکومت خلفای اهل‌سنت انتقاد می‌کند و این توصیفات به سیره رهبران و سردمداران انقلاب اسلامی، شباهت ندارد.
عبدالحمید گفت: تعیین امیرالمؤمنین و خلیفة المسلمین از طرف خداوند، به عنوان حق مردم قرار داده شده است. این سخن، مخالف آیات قرآن، سیره و سنت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله بوده و در هیچ نصی در معارف دینی، چنین قاعده‌ای بیان نشده و اتفاق پس از رحلت حضرت در زمینه خلافت، انحرافی در اسلام بود.
عبدالحمید بدون اشاره به پیروزی جبهه حق علیه صهیونیسم ظالم، در عملیات «وعده صادق»، توییت کرد که: «وقت آن رسیده است که جامعه جهانی، به ویژه دولت‌های حامی اسرائیل، با اعمال فشار جهت آتش‌بس، پایان دادن به اشغالگری، تشکیل کشور مستقل فلسطین و احترام گذاشتن به حریم کشورها، برای همیشه به این خصومت و منازعه جهانی پایان دهند».
تمام مذاهب اسلامی اتفاق نظر دارند كه اذان و اقامه گفتن فقط در نمازهاى یومیه جايز است و نمازهای دیگر اذان و اقامه ندارند. اما در تاریخ نقل شده است که در این حکم، بدعتی ایجاد شده است و برخی براى نماز عيد، اذان گفته اند. ازجمله کسانیکه این بدعت به آنها نسبت داده شده، معاویه، زیاد، مروان، حجاج و ابن زبیر هستند.
مروان حکم در زمان حکومتش در مدینه، همواره مشغول سب امیرالمؤمنین (ع) بود و به علت اینکه مردم پس از نماز عید، لعن امیرالمؤمنین (ع) را تحمل نمی کردند و متفرق می شدند، او خطبه نماز عید را قبل از نماز می‌خواند که مسلمانان حاضر باشند.
عبدالحمید گفت: «اهل‌سنت، صحابه را معصوم نمی‌دانند؛ آنان دچار گناه و لغزش شده‌اند، اما در قرآن، هر جا بحث لغزش صحابه شده، بلافاصله، عفو خدا از آنان هم ذکر شده»؛ در حالی که در قرآن برخی صحابه، فاسق، منافق و دنیاطلب خوانده شده‌اند و هیچ بخششی هم نسبت به آنان نیامده و این موارد، گناهان بعدی آنان را هم شامل نمی‌شود.
عبدالحمید در ایام شهادت امیرالمؤمنین علیه‌السلام، فضایل حضرت را مورد اتفاق بین همه مسلمانان می‌داند و به این مناسبت، ادعا می‌کند که همه صحابه، اگرچه معصوم نبودند، ولی گناهانشان مورد عفو قرار گرفته است؛ این ادعا در آیات قرآن رد شده و اگر جایی سخن از عفو به میان آمده، مربوط به یک گناه آنها است، نه تمام گناهانی که در آینده انجام می‌دهند.
مناقب و فضایل بی شمار امام مجتبی (ع) بارها در منابع معتبر فریقین بیان شده است. در منابع معتبر اهل سنت میزان و معیار خشنودی خداوند از بندگانش، به رضایت و خشنودی امام حسن مجتبی (ع) مشروط شده است. ورع، کرامت و بخشش های مکرر حضرت در زمان حیات طیبه شان، سبب شده تا علمای اهل سنت به ثبت و ضبط آن بپردازند.
حضرت خدیجه اولین نفری بود که به پیامبر اکرم ایمان آورد، وی بانوی خردمند حجاز، سرآمد همه‌ی زنان بود؛ او ملکه‌ی کمال و برخوردار از گوهرهای گران بهای پاکی بود؛ به خاطر شدت عفت و حیاء در زمان جاهلیت او را طاهره می‌خواندند. پیامبر اکرم همیشه از او به نیکی یاد کند و می‌فرمود: «خداوند زنی برتر و بهتر از او را به من نداده است.»
حضرت خدیجه کبری (سلام الله علیها) به عنوان اولین بانوی مسلمان و یکی از چهار بانوی بهشتی، در دهم رمضان سال دهم بعثت بعد از سالها ایثارگری و بذل اموال در راه تبلیغ و ترویج اسلام به لقاءالله پیوست. علاوه بر علمای شیعه، محدثین و مورخین اهل سنت نیز، فضائل این بانوی آسمانی را در منابع معتبر خود جمع آوری کرده اند. مسلمانان به جهت حمایت های ایشان از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) همواره مدیون حضرت خدیجه (سلام الله علیها) هستند.
حضرت خدیجه (سلام الله علیها) یکی از چهار زن برگزیده الهی معرفی شده است. روایتی در کتب تفسیر اهل سنت آمده که: «چهار زن سرور زنان جهان هستند، که عبارتند از مریم، آسیه، خدیجه، فاطمه (علیهم السلام).» و خدیجه یکی از این چهار زن است، او از صادقان و سابقان اول، وزیر بر دین خدا، معاون در این راه سخت و پرفراز و نشیب بود.
حضرت خدیجه کبری بانوی بزرگی است که با جانفشانی و در اختیار قرار دادن تمام اموالش به یاری پیامبر شتافت و در پیشرفت دین اسلام سهم بزرگی داشت؛ بانویی که همسر بهترین مخلوقات و مادر برترین زنان عالم شد، زنی که با لقب ام المومنین جایگاه خاصی را در میان مسلمین برای خود دارد و با این خصوصیات بود که خداوند وعده بهشت را به او داده است.