روزه عاشورا
بنی‌امیه بعد از به شهادت رساندن امام حسین(ع) تلاش کردند با مناسک‌‌سازی همچون ایجاد بدعت روزه گرفتن در این روز، عاشورا را به عنوان عید در جامعه مطرح کنند، در صورتی که روزه در این روز، از منظر اهل‌بیت(ع) نهی شده است؛ زیرا روزه عاشورا، مُروّج بدعت بنی‌اُمیّه است.
در کتاب‌های صحیح اهل سنت روایاتی در مورد روزه روز عاشورا آمده که مضمون این روایات در غایت اضطراب است و با یکدیگر متناقضند و طبق نظر علمای اهل سنت اضطراب حدیث چه در سند باشد و چه در متن، باعث ضعف حدیث شده، چون دلیل بر عدم اتقان راوی است و بر این روایت نمی‌توان اطمینان نمود.
در صحیح بخاری و صحیح مسلم در چند روایت، نقل شده: «روز عاشوراء را قریش و پیامبر در جاهلیت روزه می‌‌گرفتند.» عمل پیامبر حتماً طبق آیین حق خود قبل بعثت بوده، ولی روایت در صحیحین به گونه‌ای آمده که گمان می‌شود روزه عاشورا سنت جاهلی بوده و پیامبر انجام می‌داد.
در کتاب معتبر اهل سنت، روایاتی روزه عاشورا را سنتی از یهود دانسته و گفته پیامبر (صلى‌الله‌علیه‌وآله) دوست می‌‌داشت تا در اموری که از سوی خداوند امری برایش صادر نشده، از اهل کتاب (یهود و نصارا) تبعیت کند؛ در صورتیکه از پیامبر نقل شده: «با یهود و نصارا مشابهت نداشته باشید.»
آیا پیامبر اکرم (ص) در سال اول برای شباهت به یهود، در روز عاشورا روزه گرفتند و دستور به روزه گرفتن دادند، یا در سال آخر عمرشان که در روز عاشورا روزه گرفتند و دستور به روزه گرفتن دادند، برای مخالفت با یهود و نصارا تصمیم گرفتند در سال بعد روز تاسوعا را روزه بگیرند و عمرشان کفاف نداد؟
در روایات در رابطه با روزه عاشورا معلوم نیست که سنت یهود بوده و به خاطر مطابقت با آن دستور داده شد، یا به خاطر مخالفت با آن، و یا این‌که اصلاً سنت یهود نبوده و روز ورود پیامبر به مدینه در ماه ربیع الاول بود و آنان در این ماه آن روزه را گرفتند و در سال بعد روزه ماه رمضان تشریع شد.