موبدان زرتشتی به ویژه موبد «مانِکجی نوشیروان‌جی دهالا» مدعی است که ایرانیان مشرک بودند تا اینکه زرتشت آمد و ایرانیان را به توحید دعوت کرد. هرچند از دید منتقدین بر موحّد بودنِ خودِ زرتشت نقدهای جدی وارد است.

در منطق زرتشتی، اهورامزدا انسان را آفرید. چون به کمک او نیاز داشت. در حقیقت، اهورامزدا برای جبران ضعف خود، انسان را آفرید.از همین روی، در اوستا نیز می‌خوانیم که اهورامزدا به زرتشت می‌گوید اگر فرَوَشی‌های اَشَوَنان (مؤمنان) به یاری من نمی‌آمدند، هرآینه از اهریمن شکست می‌خوردم.

باستانگرایان و موبدان زرتشتی کسی را سرزنش نکنند. بلکه باید خود و "خدای خود" را ملامت کنند! این موبدان زرتشتی بودند که دست خود را به گناه آلوده کردند. پس سخن اَوِستا جاری شد. ایزدِ تیر، چاره و درمان را از ایران دور کرد و این چنین -به تعبیر اوستا و به زعم موبدان زرتشتی- سرزمین‌های ایران در هم شکسته شدند. آنچه شد محصول زشت کرداری موبدان و نتیجه اراده‌ی خدای خودشان بود.

موبدان زرتشتی در حال حاضر هرگونه اعتقاد به توسط و شفاعت را منکرند. اما باید دانست که طبق متون مقدس زرتشتیان (به ویژه گاتها، که مشهور به کهن‌ترین بخش اوستا است)، اعتقاد به توسل و شفاعت امری روشن و مبرهن است که متأسفانه موبدانِ زرتشتی آن را مخفی می‌دارند، همانگونه که حقایق بسیاری را از حق‌جویان پنهان می‌کنند.

گذشته از قواعد زبان‌شناسی که نشان‌ می‌دهد اهورامزدا مذکر است، اسناد و شواهدی از اوستا و متون پهلوی در دست داریم که گویای این است که اهورامزدا در حقیقت هم مذکر است! یعنی صفات و حتی چهره و اندامی کاملاً مردانه دارد. آنچه در این مقاله خواهد آمد اسنادی از گاتهای اوستا و کتیبه‌های ساسانی در این زمینه است...

امروزه زرتشتیان ادعا می‎کنند که ما آتش پرست نیستیم بلکه آتش، فقط قبله‌ی ماست. لیکن منابع اوستایی و پهلوی نشان‎گر این هستند که آنان آتش را به صورت ویژه پرستش می‎کنند، آتش را در کنار اهورامزدا و به عنوان مظهر او می‌ستایند و آن را پسر اهورامزدا می‌دانند...