حلول در لغت به معنای فرود آمدن و نازل شدن خدا در محلی است. این اندیشه در اکثر متون کلامی و فلسفی ادیان توحیدی مردود بوده و ساحت خداوند، پیراسته از حلول مکان و محل دانسته شده است؛ چرا که حلول کننده نیازمند چیزی برای حلول است و خدا از همه جهان و جهانیان بی‌نیاز است. از طرفی باید میان حلول کننده و محل حلول، گونه‌ای سنخیت و...