تکفیر شیعیان
معاویه در زمان خلافت امیرالمؤمنین عزل شد، اما او به بهانه خون‌خواهی عثمان علیه ایشان جنگ کرد و کناره نگرفت؛ او حکومت را به پادشاهی تبدیل کرد و بدعت‌های فراوانی را رواج داد و در مخالفت شدید خود نسبت به امیرالمؤمنین طی چندین نامه به حاکمان بلاد اسلامی شرایط سختی برای شیعیان ایجاد کرد.
سلفیه به شیعه نسبت کفر می‌دهند، چون می‌گویند شیعه در رابطه با اهل بیت غلو می‌کند و قائل به تحریف قرآن است.
سلفیه تکفیری همه مذاهب اسلامی را مورد اذیت و آزار قرار می‌دهد و تکفیرشان فقط به سوی شیعه نیست، هر چند شیعه را به بدترین نوعش تکفیر می‌کنند. آنان شیعه را مرتد و مشرک و خارج از دین می‌دانند.
سلفیه تکفیری مردم عراق را به چهار گروه صلیبیون، رافضیون، صفویون و مرتدون تفسیم می‌کند. شیعیان را رافضی و اهل سنت را مرتدین می‌نامند و حکم به کفر همگی می‌دهند.
وهابیت شیعیان را کافر می‌پندارند در حالیکه شیعیان مسلمان هستند و به احکام اسلامی عمل می‌کنند.
کتب فرقه‌شناسی همواره به عنوان منبعی برای جریان‌های جاری اسلام در قرون نخست تاریخ مسلمانان شمرده می‌شوند. از این روی توجه به آن‌ها قابل تامل است و باید نویسندگان این کتب، سعی بر تقسیم گروه‌ها با ملاک‌های صحیح را پیش رو داشته باشند. اما این مساله در کتاب التبصیر فی الدین مراعات نشده است.
در طول تاریخ، انتقادهای ناصواب از سوی مخالفان شیعه علیه این مکتب صورت گرفته است. به عنوان مثال می‌توان به کلام نویسنده کتاب التبصیر فی الدین اشاره کرد که ضمن بر حق خواندن عقیده خود، خاستگاه شیعه را، عبدالله بن سبا می‌داند.
ابن جبرین یکی از مفتیان بزرگ وهابی سعودی در جواب این سؤال که «آیا به فقرای شیعه می‌شود زکات داد؟» شیعیان را کافر دانسته و پرداخت زکات به آنان را جایز ندانسته است.وی می‌گوید: کسانی که به شیعیان زکات بدهند برئ‌الذمّه نیستند و باید دوباره زکات بدهند زیرا با دادن صدقات به شیعیان، کسی را کمک کرده که کفر را تقویت می‌کند.