انحرافات عملی صوفیه
سماع، یکی از انحرافات متصوفه است که بعضی از دلبستگان به تعالیم صوفیه، برای این انحراف توجیهاتی برای آن بیان کرده‌اند؛ این در حالی بوده که شیخ علی رضایی تهرانی(شاگرد علامه طهرانی) این انحراف را مختص صوفیه اهل‌سنت دانسته است.
متصوفه دارای انحرافات عملی متعددی هستند، ذکر جلی یکی از این انحرافاتی است که در آداب ذکر گفتن بین متصوفه معمول بوده و این‌گونه آداب معارض مبانی قرآنی می‌باشد.
صوفیه به انگیزه‌های مختلف از جمله ترغیب مردم به آخرت، روایاتی جعل کرده‌اند، این درحالی است که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله، همه جعل‌کنندگان حدیث را به جهنم وعده داده است.
بعضی از متصوفه برای رسیدن به حالت خلسه تلاش بسیار کرده و برخی از آنها که در رسیدن به این حالت، ناکام ماندند، دست به مصرف مواد مخدّر زده، تا حالتی این چنینی برای آنها حاصل شود.
گذاشتن سبیل یکی از اشترکاتی است که بین اهل حق و دراویش گنابادی وجود داشته و این عمل را به فعل امام علی (ع) مستند کرده‌اند؛ درحالی که داستان‌های مورد استناد آنها، در منایع معتبر و متقدم حدیثی وجود ندارد و به دروغ، این عمل را به امام علی (ع) انتساب می‌دهند.
نورعلی تابنده، برای توجیه دست‌بوسی که صوفیان به هنگام دیدن رفقای درویش خویش انجام می‌دهند، به بوسیدن دست حضرت زهرا (س) توسط رسول خدا (ص)، استشهاد کرده؛ در حالی که علت انجام این عمل، توسط رسول خدا (ص) اشتیاق ایشان به بهشت بوده و هیچ ارتباطی با رابطه مرید و مرادی ندارد.
حافظ الکتب، ریاضاتی از وحیدالاولیاء نقل کرده که خلاف شریعت مقدس است و نمی‌توان آن را به عنوان سلوک اسلامی معرفی کرد. ریاضات غیرشرعی این قطب فرقه ذهبی، آسیب‌های جسمانی برای او ایجاد کرده که طبق گزارش مریدانش، تا اواخر عمر دارای بیماری‌های جسمانی بوده است.
عطار نیشابوری، در کتاب تذکرة الأولیاء برای بزرگان صوفیه ریاضت‌هایی مثل روزه وصال داشتن اویس قرنی نقل کرده؛ در صورتی که این گونه ریاضت‌ها با دستورات مکتب اهل‌بیت(ع) معارض است؛ به این خاطر نمی‌توان این‌گونه ریاضت‌ها را به عنوان عرفان اسلامی ترویج کرد.
تعطیل نمودن فعالیت‌های اقتصادی، یکی از آداب انحرافی بوده که در بین متصوفه رواج داشته است؛ امام باقر(ع) در کنار انتشار علوم دینی، به فعالیت‌های اقتصادی برای ایجاد وسعت زندگی خانواده خویش می‌پرداختند و فعالیت‌های اقتصادی ایشان، مبارزه عملی با جریان‌های متصوفه بوده است.