روایتی نقل شده که گفته شده روزی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به حسن بن علی (علیهما السلام) فرمود: «این آقا فرزندم است و امید است که به واسطه ی او صلحی بین دو طایفه ی عجم از مسلمانان شکل گیرد.» این روایت سازگاری با عقائد مکتب تشیع ندارد و این حدیث به‌خاطر ضعف در نقل و سند باطل شمرده شده است.

انسان‌ها برای پیشرفت و تکامل جسمی و روحی خود محتاج افرادی هستند که از هر لحاظ کامل باشند، افرادی که بتوان از آنها الگو برداری کرد، لذا تلاش می‌کند پای درس انسانهای قرار بگیرد که کامل باشند تا راه رسم خوب بودن را بیاموزند، پس یکی از این افرادی که می‌شود از آن خوشه چینی کرد، وجود مبارک امام حسن مجتبی (علیه السلام) است.

اگر برای کسی ثابت شد که امام حسن علیه السلام امامی است به حق دیگر عذر و بهانه‌ای برای مخالفت از او (آن هم برای شخصی مثل امام حسین علیه السلام) باقی نمی‌ماند.چرا که امام معصوم است و طبق آیه اولى الأمر اطاعت مطلق از امام واجب است و خداوند به همه ما دستور داده است که از تمام فرمان‌هاى امام اطاعت کنیم؛ همان طورى که لازم است از تمام دستور‌هاى خدا و پیامبرش اطاعت کنیم.

معاویه بن ابی سفیان یکی از افراد خبیث خاندان بنی امیه است که در فتح مکه به توسط مسلمانان، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) با رأفت و مهربانی خود آنها را بخشید و آزاد کرد، اینان در ظاهر اسلام آوردند اما در باطن هیچ اعتقادی نداشتند و منتظر فرصتی بودند تا بر گره‌ی دین اسلام سوار شوند، لذا خداوند در قرآن آنها را شجره ملعونه نامید، و بر همین اساس مسلمانان حتی اهل بیت پیامبر آنان را لعن می‌کردند

بر فرض که این حدیث صحیح السند باشد، اما باید گفت که اولا کثرت طلاق، یا به عبارتی مطلاق بودن هیچ منافاتی با مقام امامت و عصمت ندارد. آن‌چه در روایات دیگر از آن نهی شده است، طلاق از روی خوش گذرانی و هوسرانی است، یعنی این‌که فرد زنی را به عقد خود در آورده و بعد به خاطر تنوع در انتخاب همسری دیگر، او را طلاق دهد.