آپارتاید بهاییان
زمستان سال 1402 بود که با حکم قانونی، زمین‌های تصرف‌شده توسط برخی از بهائیان و غیربهائیان در احمدآباد ساری بازپس‌گیری شد. اما برخی از بهائیان بی‌توجه به منع قانونی، حصارها را کنار زده و در اراضی ملّی اقدام به کشاورزی کردند. تشکیلات بهائیت هم با استفاده از این خبر تلاش کرد تا ضمن بهره‌گیری تبلیغاتی برای خود، نظام اسلامی را به آپارتاید متهم کند و از فشار افکار عمومی علیه صهیونیست‌ها بکاهد.
عبدالبهاء هنگامی که با سخنان نژادپرستانه یک خاخام یهودی مواجه می‌شود، زبان به انتقاد از او می‌گشاید. این درحالیست که با بررسی تفکرات نژادپرستانه موجود در بهائیت درمی‌یابیم که ناراحتی عبدالبهاء از خاخام یهودی، بخاطر مخالفت او با اصل نژادپرستی نبود، بلکه از این جهت بود که یهود حتی خود را برتر از بهائیان می‌داند.
یکی از بارزترین شباهت‌های فرقه بهائیت و صهیونیست، نژادپرستی و تعصبات گسترده مذهبی و سازمانی است؛ اما بر خلاف حس خودبرتربینی دو شجره خبیثه صهیون و بهائیت، خدای تعالی تمامی انسان‌ها را فارغ از رنگ و نژاد و جنسیت، با یکدیگر برابر می‌داند و تنها ملاک برتری را میزان ایمان انسان‌ها معرفی می‌فرماید.
در احکام و رفتار بهائی، تحصیل جداگانه و اختصاصی برای بهائیان پیش‌بینی شده، غیربهائیان از ورود به ضیافت‌هایشان منع، از امور مالی و ارث محروم، مطرود و در انزوای اجتماعی شدید قرار گرفته و تنها جان بهائیان با ارزش شمرده شده است. این باور فرقه‌ای است که امروزه، شعار نوع‌دوستی می‌دهد و از مظلوم‌نمایی، پُلی برای تبلیغاتش ساخته است!