بهائیان آیین بهائیت و دین اسلام را از طرف خداوند متعال میدانند، اما با این حال بین آیین بهائیت و دین مبین اسلام زمین تا آسمان اختلاف وجود دارد. یکی از اختلاف هایی که بین ما و بهائیان است و اینکه یکی از اصلی ترین اختلافات بشمار می رود، اختلاف بر سر شخص امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است. ما امام زمانمان را حضرت حجة ابن الحسن میدانیم و آنان امام زمان ما را علی محمد شیرازی فرزند رضا بزاز می دانند .لذا بر صدد آمدیم تا اعترافات و توبه نامه های علی محمد باب را بیان کنیم ،باشد که بهائیان به اشتباه خود پی ببرند.
علی محمد باب در شب شصت و پنجم نوروز مطابق با شب ششم خرداد از سال نهنگ و پنجم جمادی هزار و دویست و شصت هجری در اثر نخست خود به نام تفسیر سوره یوسف مدعی بابیت امام دوازدهم شیعه،حضرت حجت بن الحسن المهدی شد. وی در این کتاب چنین آورده است:

الله قد قدر ان یخرج ذلک الکتاب فی تفسیر احسن القصص من عند محمد بن الحسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب علی عبده لیکون الحجة الله من عند الذکر علی العالمین بلیغا  (سید علی محمد باب،تفسیر سوره یوسف،ص3)
همانا خدا مقدر کرده است که این کتاب از نزد محمد پسر حسن پسر علی پسر محمد پسر علی پسر موسی پسر جعفر پسر محمد پسر علی پسر حسین پسر علی پسر ابی طالب بر بنده اش برون آید تا از سوی ذکر (سید علی محمد) حجت بالغه خدا بر جهانیان باشد.
بدیهی است اگر بپذیریم که علی محمد شیرازی باب امام زمان است دیگر نمی توانیم بپذیریم که خود امام زمان است.
علی محمد باب در طول عمر خود  بخاطر ادعاهایش دو بار توبه کرده است. اولین آن بخاطر اضافه کردن (اشهد ان علیا قبل نبیل باب بقیة الله) بود که کیفیت توبه چنین است:
علی محمد شیرازی رو به جمعیت کرده و گفت:لعنت خدا بر کسی که مرا وکیل امام غایب بداند. لعنت خدا بر کسی که مرا باب امام بداند. لعنت خدا بر کسی که مرا منکر نبوت حضرت رسول بداند. لعنت خدا بر کسی که مرا منکر انبیای الهی بداند. لعنت خدا بر کسی که مرا منکر امامت امیرالمومنین و سایر ائمه اطهار بداند.(همان،ص132)
بار دوم علی محمد باب مدعی اعجاز شد و اینکه آیه بر او نازل شده است .پس از آنکه آیه را خواند و مشخص شد که غلط اعرابی دارد،متنی بعنوان توبه نامه ترتیب داد که کیفیت متن بدین صورت است:
اشهد الله و من عنده که این بنده ضعیف را قصدی نیست که خلاف  رضای خداوند عالم و اهل ولایت او باشد. اگر چه بنفسه وجودم ذنب صرف است ولی چون قلبم موقن به توحید خداوند جل ذکره و به نبوت رسول او و ولایت اهل ولایت اوست و لسانم مقر بر کل ما نزل من عند الله است،امید رحمت او را دارم و مطلقا خلاف رضای حق را نخواسته ام و اگر کلماتی که خلاف رضای او بود از قلم جاری شده غرضم عصیان نبوده و در هر حال مستغفر و تائبم حضرت او را و این بنده را مطلق علمی نیست که منوط به اعایی باشد و استغفرالله ربی و اتوب الیه من ان ینسب علی امری و بعضی مناجات و کلمات که از لسان جاری شده دلیل بر هیچ امر نیست و مدعی نیابت خاصه حضرت حجة الله علیه السلام را محض ادعا مبطل است و این بنده را چنین ادعایی نبوده و نه ادعای دیگر. مستدعی از الطاف حضرت شاهنشاهی و آن حضرت چنان است که این دعاگو را به الطاف و عنایات سلطانی و رأفت و رحمت خود سرفراز فرمایند و السلام.(گلپایگانی،کشف الغطاء،ص204و205)
با این اوصاف دیگر جای شبهه ای نیست که علی محمد باب نه باب امام زمان است و نه خود امام زمان بلکه یک انسان منحرفیست که با این کارش عده ای را همراه با خود به جهنم ابدی می کشاند.