پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ «حیدرعلی قلمداران » یکی از چهره‌های شاخص جریان انحرافی «قرآنیون»، بسیاری از ضروریات شیعه را انکار و شبهات مختلفی را وارد کرده است؛ از جمله این شبهات، این است که می‌نویسد: «مسئله امامت که در این امت تا آن اندازه گسترش یافته که بیش از هر موضوعی، درباره آن سخن‌ها گفته و تألیفات و تصنیفاتی کرده‌اند که سر به هزاران می‌زند، هر گاه در نظر شارع اسلام، امری مهم و لازم بود، یعنی اگر نظر به فرد یا افراد خاصی داشت، عقل و وجدان حکم می‌کرد که آیاتی در این باره از جانب پروردگار عالم، نزول یافته و در پناه حفظ الهی محفوظ ماند تا امت از آن جهت در ضلالت و گمراهی نیفتند».[1]

این شبهه، قلمداران را با تبیین از جانب امام صادق علیه‌السلام پاسخ می‌دهیم:

ابوبصير راوى هوشمند شيعى، از امام صادق عليه‌السلام پرسيد: «مردم مى‌گويند كه چرا نامى از حضرت على عليه‌السلام و اهل بيت او در كتاب خداوند عزوجل به ميان نيامده است؟ امام صادق علیه‌السلام پاسخ دادند که به آنها بگویید: وجوب نماز بر پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نازل شد، درحالی که سه و چهار رکعت بودن آن، از جانب خداوند، مورد تصریح قرار نگرفت و این پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله بود که آن را برای مردم، تفسیر کرد. وجوب زکات نیز بر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله نازل شد و تصریح نشد که از هر چهل درهم، چند درهم زکات تعلّق می‌گیرد و او (رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله)، آن را برای مردم، تفسیر فرمود. وجوب حج نیز بر پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نازل شد و در حالی که گفته نشده بود که «هفت بار، طواف کنید» و خود پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، این حقیقت را برای آنها تفسیر کرد و آیه «أَطِیعُواْ اللَّهَ وَأَطِیعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِی الْأَمْرِ مِنکمْ»؛[2] «اطاعت کنید خدا را! و اطاعت کنید پیامبر خدا و اولو الأمر را!» نازل شد که پیامبر (أُوْلِی الْأَمْر) را تفسیر کرد و فرمود که در حقیقت، این آیه در حقّ علی، حسن و حسین علیهم‌السلام نازل شده است».[3]

مفسر مشهور اهل سنت، «ابو‌حيان اندلسى مغربى» در تفسير «بحر المحيط» و «حاکم نیشابوری» مى‏‌نويسند كه اين آيه، در حق على علیه‌السلام و ائمه اهل بيت ‏علیهم‌السلام نازل گرديده است‏.[4] بنابر‌این پاسخ امام صادق علیه‌السلام، بسیار راه‌گشا و کاربردی است. قرآن، کتاب قانون است و کلیات شریعت اسلام، در آن آمده است و تفسیر و بیان مصادیق آن، به مفسّر الهی کلامِ حق، یعنی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله واگذار شده است. اوست که «اُولِی الأمر» را معرّفی می‌کند و محدوده اختیارات آنان را تعیین می‌فرماید.

پی‌نوشت:
[1]. قلمداران، حیدرعلی، شاهراه اتحاد، ص161.
[2]. سوره نساء، آیه 59.
[3]. کلینی، محمد یعقوب، الکافی، ج1، ص286، ح1. «قُولوا لَهُم: إنَّ رَسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله نَزَلَتْ عَلَيهِ الصَّلاةُ وَ لَم يُسَمِّ اللّه ُ لَهُم ثَلاثَا وَ لا أربَعا حَتّى كانَ رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله هُوَ الَّذى فَسَّرَ ذلِكَ لَهُم ...، وَ نَزَلَت : «أَطِيعُواْ اللَّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِى الْأَمْرِ مِنكُمْ» وَ نَزَلَت فى عَلىٍّ وَ الحَسَنِ وَ الحُسَينِ».
[4]. ابوحيان اندلسى، بحر المحيط، ج3، ص278.
حسکانی، شواهد التنزیل، ج1، ص190.