پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ «احمد اسماعیل بصری» (مدعی دروغین یمانی)، به خاطر اثبات علم خویش، در تمام مباحث دینی اظهارنظر کرده، از آن جمله مباحث نبوت بوده که در آن دچار اشتباهات فاحشی شده است. او در تفسیر آیه ابتلا، قائل به ظالم بودن انبیاء شده است؛ این در حالی است که طبق مبانی شیعه، تمام انبیاء، معصوم بوده و هیچ گونه ظلمی از آنان صادر نشده است.

«احمد اسماعیل بصری» در تفسیر آخرین فقره از آیه ۱۲۴ سوره بقره می‌گوید: «... (لَا یَنَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ) یعنی ظالمین از انبیاء، به عهد من نمی‌رسند. ظلم انبیاء همانند ظلم دیگران نیست؛ بلکه از نوع (حسنات الابرار سیئات المقربین) است».[1]

این در حالی است که فرات کوفی، در تفسیر خویش از امام باقر علیه‌السلام، روایتی نقل کرده که: «مراد از ظالمین، آن افرادی هستند که مشرک شدند و برای بت‌ها، حیوانی را سر بریدند».[2] طبق این تفسیر، کسانی که مدتی را در شرک به سر برده‌اند، صلاحیت برای امامت ندارند؛ در حالی که هیچ گاه انبیاء، به خداوند شرک نورزیده‌اند؛ پس نمی‌توان ظالمین در این آیه را به انبیاء تفسیر کرد.

«احمد اسماعیل» در ادامه تفسیرهای اشتباهش، می‌گوید: «حضرت عیسی به درجه امامت رسید؛ زیرا که توانست امان(امنیت) را به خود و به مردم بدهد، «وَالسَّلَامُ عَلَیَّ یَوْمَ وُلِدْتُ وَ یَوْمَ أَمُوتُ وَ یَوْمَ أُبْعَثُ حَیًّا»؛[3] «و سلام بر من، روزی که متولد شدم و روزی که می‌میرم و روزی که زنده مبعوث می‌شوم»، ولی حضرت یحیی علیه‌السلام نتوانست به امامت برسد و امان را به خود و به مردم بدهد؛ بلکه ایشان راه را برای حضرت عیسی علیه‌السلام هموار کرد و مردم را به سوی ایشان سوق داد».[4]

اما از امام رضا علیه‌السلام روایتی نقل شده است که «... این آیه، امامت هر ظالمی را تا روز قیامت باطل کرده است و مخصوص معصومان قرار گرفت؛ سپس خداوند متعال، حضرت ابراهیم علیه‌السلام را مورد اکرام قرار داد و امامت را در اهل عصمت و طهارت از ذریه ایشان قرار داد؛ پس فرمود: «وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ نافِلَةً وَ کُلاًّ جَعَلْنا صالِحینَ وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ‌الْخَیْراتِ وَ إِقامَ‌الصَّلاةِ وَ إیتاءَالزَّکاةِ وَ کانُوا لَنا عابِدینَ»؛[5] «و به او اسحاق و افزون بر آن (فرزندزاده‌اش) یعقوب را عطا کردیم و همه را صالح و شایسته گردانیدیم و آنان را پیشوای مردم ساختیم تا (خلق را) به امر ما هدایت کنند و هر کار نیکو را (از انواع عبادات و خیرات) و خصوص اقامه نماز و ادای زکات را به آنها وحی کردیم و آنها هم به عبادت ما پرداختند». پیوسته امامت در ذریه ایشان بود و از همدیگر به ارث می‌بردند تا اینکه این امامت به نبی مکرم اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله رسید ...».[6]

پس طبق این حدیث نورانی، هر کس که از ذریه حضرت ابراهیم علیه‌السلام بوده و اهل عصمت و طهارت باشد، به امامت می‌رسد و یکی از این معصومان، حضرت یحیی علیه‌السلام بوده؛ پس مطمئناً، امامت به ایشان هم رسیده است.

باید توجه کرد که سخنان «احمد اسماعیل بصری» در مورد ظالم بودن انبیاء، سخنی سخیف و معارض با روایات معصومین علیهم‌السلام است و تفاسیر دیگر وی نیز با روایات ائمه علیهم‌السلام متفاوت است.

پی‌نوشت:
[1].بصری، احمد الحسن، المتشابهات، ج۴، ص۲۰۷، سؤال ۱۲۸، چاپ سوم، 1431ق.
[2]. کوفی، فرات بن ابراهیم، تفسیر فرات الکوفی، مؤسسة الطبع و النشر فی وزارة الإرشاد الإسلامی، تهران، اول، ۱۴۱۰ ق، ص۲۲۲.
[3]. سوره مریم، آیه ۳۳.
[4]. بصری، احمد الحسن، المتشابهات، ج۴، ص۲۰۷، سؤال ۱۲۸، چاپ سوم، 1431ق.
[5]. سوره انبیاء، آیه ۷۲ و ۷۳.
[6]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج ۱، ص ۱۹۹، دارالکتب الاسلامیه، 1407ق.