پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ برخی (یا بهتر است بگویم، بسیاری) از کسانی که وارد عرصه شاهنامه‌خوانی می‌شوند، در پی فخرفروشی هستند. برخی در پی فخرفروشی‌های ملی‌گرایانه و برخی در پی فخرفروشی‌های خودپرستانه.

اما حکیم ابوالقاسم فردوسی (۳۲۹ – ۴۱۶ هجری قمری) در شاهنامه می‌گوید که هدف از مطالعه و بازگفتنِ تاریخ، عبرت و کسب حکمت است، نه خودنمایی کردن و نه فخر فروختن...

چنان که در شاهنامه آمده است:

کجا آن سَر تاج شاهَنشهان           کجا آن دلاور گرامی مَهان

یعنی کجاست تاجی که پادشاهان بر سر می‌گذاشتند؟ کجا هستند آن دلاوران و بزرگان گرامی.

کجا آن بُتان پُر از ناز و شَرم         سخن گفتن خوب و آوای نرم

یعنی آن زنان و دختران و کنیزکان پر از ناز و حیا کجا هستند؟ همان‌هایی که به خوبی و به آرامی سخن می‌گفتند.

ز خاکیم و باید شدن زیر خاک         همه جای ترس است و تیمار و باک

یعنی همه ما از خاک هستیم و باید زیر خاک برویم، این دنیا، جای ترسیدن (از زشتی‌ها) و مراقبت کردن از رفتار خود است. در ادامه می‌گوید:

جهان سر به سر عبرت و حکمت‌ است          چرا زو همه بَهر من غفلت‌ است

یعنی جهان، همه اش عبرت و حکمت است و آن همه حکایت از تاج و تخت پادشاهان (که گفتم) بدین سبب است که از آن عبرت بگیریم و حکمت بیاموزیم. پس چرا باید بهره من از این همه عبرت، غفلت باشد؟

مشاهده اسکن از متن شاهنامه:

اکنون، می‌بینیم که بسیاری از شاهنامه‌خوان‌ها و شاهنامه‌دوست‌ها، همه چیزی می‌خوانند و همه چیزی را دوست می‌دارند، جز شاهنامه را...! به هر چیزی احترام می‌گذارند، جز منظور و مقصود شاهنامه... تاریخ را می‌خوانند تا بتوانند متکبرانه، برتری خود را اثبات کنند. البته که همه این گونه نیستند و برخی، "عبرت" را به عنوان هدف شاهنامه، محترم می‌شمارند.