پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید به مناسبت عزای امام حسین علیه‌السلام، درباره قیام حضرت علیه یزید، سخنانی را در نمازجمعه مطرح کرد؛ سپس درباره حکومت ناپایدار یزید گفت که تعامل وی با امام حسین علیه‌السلام و مردم مدینه در واقعه حره باعث شد در دنیا و آخرت رضایت مردم و الله را کسب نکند. وی گفت یزید اهل گفتمان و انتقادپذیر و قابل اصلاح نبود، بلکه مصیبتی برای جهان اسلام بود. عبدالحمید با این مقدمه به انتقاد از حکومت ایران پرداخت و گفت: «دولت و نظام هر چه دارد از همین ملت دارد. حکومت‌داری، انتخاب دولت و انتخاب مسئولان با مردم است و تمام مسئولان را، مستقیم یا غیرمستقیم، مردم تعیین می‌کنند. لذا این حق مردم است که به حرفشان توجه شود. ... حاکم نباید در مقابل مردم تکبر کند. حاکم باید در کنار مردم و روی یک فرش با مردم بنشیند و حرف مردم را گوش کند. باید حرمت و احترام مردم حفظ شود. ... با وجود مشکلاتی که ملت دارد توصیه بنده به مسئولان آن است که در مسائل دیگر بر مردم سخت نگیرید، ... اگر مردم بخواهند یک مسئولی نباشد حق با مردم است. ... رضایت پروردگار در رضایت مردم است».[1]

وی به مناسبت تبیین نهضت امام حسین علیه‌السلام و نقد یزید، ویژگی‌های یزید را به‌گونه‌ای تشریح کرد، که با انتقاداتش علیه نظام اسلامی که بر پایه نهضت امام حسین علیه‌السلام برپا شده، تطبیق کند؛ وی یزید را قائل به گفتمان نمی‌داند و یکی از انتقادات او نسبت به نظام همین مطلب است؛ او یزید را انتقادپذیر و قابل اصلاح نمی‌داند و مدعی است که حکومت اسلامی ایران نیز اینگونه است؛ در حالی که یزید مشروعیت حکومت نداشت و طبق صلح‌نامه امام حسن علیه‌السلام و معاویه، یزید نمی‌توانست به عنوان حاکم بعد از معاویه انتخاب شود.

عبدالحمید در مورد ویژگی‌های حاکم، مواردی در هم‌نشینی با مردم، شنیدن سخن آنان و حفظ حرمتشان را ذکر کرده و طوری این سخنان را گفته که مخاطب گمان کند که او این انتقادات را نسبت به رهبر انقلاب دارد؛ در حالی که رهبر معظم انقلاب مدظله‌العالی تمام این ویژگی‌ها، بلکه بیش از حد انتظار را دارا است. رهبر انقلاب در جلساتی که در شبهای جمعه در طول سال دارند، با اقشار مختلف دیدارهایی داشته‌اند که مستند آن در چند قسمت با عنوان «غیر رسمی» منتشر شده است. هرساله ایشان با گروه‌های مختلف در ماه رمضان دیدار می‌کنند که چند ساعت سخن منتخبین آنان را استماع کرده و نشست بسیار صمیمی با حفظ احترام، با آنان دارند.

وی در پایان با اشاره به یکی از کشورها که برخی مسئولین آنها، پس از ایجاد مشکل، استعفا دادند، با سفارش مجدد به مسئولین برای استعفا، در حکم کلی، رضایت پروردگار را در رضایت مردم دانست. این حکم کلی در اسلام مورد پذیرش نیست؛ در امالی صدوق آمده است که مردی در ضمن نامه‌ای، از امام حسین علیه‌السلام خواست تا خیر دنیا و آخرت را برای او بنگارد، امام در پاسخ نوشت: «هر کس با خشمگین کردن مردم، به دنبال رضایت خدا باشد، خداوند پشتیبان او در کارهایی خواهد بود که مرتبط با مردم است و هر کسی با به خشم‌آوردن خدا، به دنبال راضی نگه‌داشتن مردم باشد، خدا او را به همان مردم وامی‌گذارد؛ والسلام».[2] طبق این کلام، مشخص می‌شود که رضایت خداوند به صورت جداگانه بررسی شده و ممکن است در موارد بسیاری در تقابل با رضایت مردم قرار گیرد؛ در نظام‌های دموکراسی نیز چنین حکمی صادق نیست که رضایت مردم برای بقای نظامشان لازم باشد و رضایت نسبی اکثریت، (یعنی اکثریت شرکت‌کنندگان در انتخابات) برای حفظ حکومتشان کفایت می‌کند.

پی‌نوشت:
[1]. سخنان عبدالحمید در 6 مرداد 1402.
[2]. الامالی، شیخ صدوق، ص268.