پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از پرسش‌های اصلی در بحث مهدویت به وظیفه امام مهدی (علیه‌السلام) مربوط است که آیا وظیفه امام، حفظ شریعت و تبلیغ آن نیست؟ اگر پاسخ مثبت است چگونه امام زمان (علیه‌السلام) در حال غیبت به این امر و وظیفه خود جامه عمل می‌پوشاند؟

برای پاسخ به این سؤال، توجه به چند امر ضروری است:
نکته اول: آنچه از نظر عقلی واجب است، تعیین امام از سوی خداوند برای حفظ شریعت است. هنگامى كه امت، راه ظلم و ستم را پيشه سازند و مانع انجام وظيفه او گردند و قصد نابودى او را كنند، این امت هستند که مقصر بوده و راه را بر حضور امام بسته‌اند.

نکته دوم: دعوت به حق و تبليغ اسلام، منحصر به شخص امام نيست؛ بلكه اين وظيفه همه مسلمين و مؤمنين است‏؛ اساساً تبلیغ دین همه پیامبران (علیهم‌السلام) و گسترش آن، بر عهده پیروان آن شریعت بوده است؛ اگرچه منشأ این شریعت، یکی از پیامبران (علیهم‌السلام) باشد. از سوی دیگر، فرمانده و اشخاصی که از سوی پیامبران (علیهم‌السلام) مشخص می‌شدند، مشکلات را رفع می‌کردند و هیچ‌گاه منتظر حضور پیامبران (علیهم‌السلام) نمی‌شدند. در این صورت، این‌گونه نیست که حتماً امام در هر جا حاضر باشد و به رفع مشکلات و حفظ احکام دین بپردازد.[1]
اگرچه توجه به این نکته لازم است که اگر همه مردم، دست از تبلیغ دین برداشته و كسى از آنان اين كار را به عهده نگرفت و تمامشان از راه حق و قانون صحيح، منحرف شوند، قهراً امام حق ندارد كه در پنهان بماند، بلكه بايد ظاهر شده و اين كارها را شخصاً انجام دهد.[2]

بنابراین امام برای حفظ شریعت، از سوی خداوند تعیین شده است و این مردم بوده‌اند که مانع حضور او شده‌اند؛ همچنین حفظ شریعت و تبلیغ دین تنها به عهده امام مهدی (علیه‌السلام) نیست، بلکه دیگران نیز این کار را باید انجام دهند.

پی‌نوشت:
[1]. شیخ مفید، محمد بن محمد، الفصول العشره، قم، انتشارات کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413 ه، ص 105-109.
[2]. همان.