پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از نگاه قرآن کریم و کتاب مقدس یهودیت، یهودیان به خاطر گناه و ستمشان گوشمالی شده و از پیه و چربی‌های گاو و گوسفند که مورد علاقه آنها نیز بود، محروم شدند.
در شریعت یهودیت، بخش‌های خاصی از چربی حیوانات اهلی، حرام است و باید جدا شود. در اغلب جوامع یهودی دیارغربت معمول بوده است که به جای درآوردن رگ، پی و چربی، از مصرف تمامی نیم تنه پایینی حیوان صرف نظر می‌کردند.(1)

در کتاب لاویان آمده است که حضرت موسی (علیه‌السلام) به هارون فرمود، به بنی اسرائیل بگو پس از قربانی گاو و گوسفند و بز برای یهوه، تمام پیه‌ها که احشا (شکم و روده) را می‌پوشاند و نیز تمامی دنبه مقابل دنبالچه را جدا کنند؛ «از ذبیحه سلامته هدیه آتشین بجهت یهُوَه بگذراند یعنی پیه‌اش و تمامی دنبه را و آن را از نزد عصعص جدا کند و پیهی که احشا را می‌پوشاند و همه پیه را که بر احشاست.»(لاویان، 3: 9)(2)

درباره علت حرمت پیه و دنبه بر یهودیان در کتاب لاویان این‌گونه آمده است: «و این است قانون قربانی جرم؛ این قدس اقداس است. در جایی که قربانی سوختنی را ذبح کنند قربانی جرم را نیز ذبح بکنند و خونش را به اطراف مذبح بپاشند و از آن همه پیه‌اش را بگذراند؛ دنبه و پیه که احشا را می‌پوشاند.»(لاویان، 7: 1- 3) در این فقرات تصریح شده است که علاوه بر اینکه قربانی حیوان، به خاطر جرم و گناهی است که انجام دادند، تقدیم تمام چربی، دنبه و پیه نیز به خاطر تقصیر و خطاهایی است که انجام داده‌اند.

قرآن کریم نیز به طور واضح و روشن به چرایی حرمت چربی حیوان بر یهودیان اشاره فرموده است: «وَ عَلَي الَّذينَ هادُوا حَرَّمْنا کُلَّ ذي ظُفُرٍ وَ مِنَ الْبَقَرِ وَ الْغَنَمِ حَرَّمْنا عَلَيْهِمْ شُحُومَهُما إِلاَّ ما حَمَلَتْ ظُهُورُهُما أَوِ الْحَوايا أَوْ مَا اخْتَلَطَ بِعَظْمٍ ذلِکَ جَزَيْناهُمْ بِبَغْيِهِمْ وَ إِنَّا لَصادِقُونَ (انعام/146) و بر یهودیان، هر حیوان ناخن دار [حیواناتی که سم یکپارچه دارند] را حرام کردیم و از گاو و گوسفند، پی و چربی‌شان را بر آنان تحریم کردیم، مگر چربی‌هایی که بر پشت آنها قرار دارد و یا در دو طرف پهلوها و یا آنها که با استخوان آمیخته است. این را به خاطر ستمی که می‌کردند به آنها کیفر دادیم و ما راست می‌گوییم.»

این آیات بیانگر آن است که این قسمت از محرمات در حقیقت بر یهودیان حرام نبود. به این خاطر که این موارد یعنی پی و چربی، ذاتاً جزء طیبات هستند. امام کاظم (علیه‌السلام) فرمود: «هر کس در بدنش لقمه‌ای از پی گاو را داخل کند، به همان مقدار از بیماری را خارج کرده است.» زراره می‌گوید از امام صادق (علیه‌السلام) پرسیدم شحمی که با خوردن آن به همان اندازه بیماری از بدن خارج می‌شود، کدام شحم است؟ امام (علیه‌السلام) فرمود پی گاو است و کسی قبل از تو از من سؤال نکرده بود.»(3)

اما یهودیان به خاطر ظلم و ستمی که می‌کردند نظیر ربا خوارى و کشتن پیامبران و بازداشتن آنها از تبلیغ دین، خدا آنها را گوشمالی داده و از اینگونه گوشت‌ها و چربی‌ها که مورد علاقه آنها نیز بود، محروم شدند و این منافاتی با حليت ذاتى پیه و چربی ندارد.(4)

خوب است در این قسمت به این مطلب نیز اشاره شود که از نگاه قرآن کریم چربی پشت گاو و گوسفند که منظور همان دنبه است، بر یهودیان حرام نبوده است؛ اما فقرات بیان شده از کتاب لاویان به حرمت آن نیز در کنار حرمت پی و چربی تصریح دارد.
بنابراین از نگاه قرآن کریم و کتاب مقدس یهودیت، یهودیان به خاطر گناه و ستمی که می‌کردند، خدا آنها را مجازات و از پیه و چربی‌های گاو و گوسفند که جزء طیبات هم به شمار می‌آید و به همین خاطر مورد علاقه یهودیان نیز بود، محروم شدند.

پی‌نوشت:
1. آلن آنترمن، باورها و آیین‌های یهودی، ترجمه رضا فرزین، قم: دانشگاه ادیان و مذاهب، 1393، ص309.
2. نیز ر.ک: لاویان، 8: 24- 25؛ 9: 19؛ 8: 25.
3. محمد بن يعقوب كلينى، الكافي، تهران: دار الكتب الإسلامية، چاپ چهارم، 1407 ق، ج‏6، ص311.
4. سيد محمد حسين طباطبايى، الميزان فى تفسير القرآن،‏ قم‏: دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ى مدرسين حوزه علميه قم،‏ پنجم‏، 1417ق‏، ج‏7، ص366.