طبق تشکیلات بهائیت از دین، اگر آموزه ای سبب جنگ و خون ریزی شود دیگر دین نیست: «اگر دین سبب قتال و درندگی شود، آن دین نیست.»(1)

این در حالیست که به تصریح متون بهائی، بابیت، مروج خشونت و خون‌ریزی بوده است: «و در یوم ظهور حضرت (باب) منطوق بیان، ضرب اَعناق (زدن گردن‌ها) و حَرق کُتُب و اوراق (سوزاندن کتاب‌ها و نوشته‌جات) و هدم بقاع (نابودی اماکن) و قتل عام، إلّا مَن آمن و صدق (مگر کسانی که به او ایمان بیاورند و تصدیقش کنند) بود.»(2)

پس بنابر ملاک بهائیت، بابیت به عنوان ریشه بابیت از دایره ادیان خارج است!

پی‌نوشت:
(1). اشراق خاوری، پیام ملکوت، طهران: بی نا، 1326 ش، ص 44.
(2). عباس افندی، مکاتیب، نسخه الکترونیکی، ج 2، ص 266.