سمهودی می نویسد: «مدد گرفتن و شفاعت خواستن در پیشگاه خداوند از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و از مقام و شخصیت او پیش از خلقت و بعد از تولد و بعد از رحلتش و در عالم برزخ و در روز رستاخیز مجاز است. سپس روایت توسل حضرت آدم (علیه‌السّلام) به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را از عمر بن خطاب نقل کرده که آدم (علیه‌السّلام) روی اطلاعی که از آفرینش پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در آینده داشت، به پیشگاه خداوند چنین عرض کرد: پروردگارا! به حق محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از تو تقاضا می‌کنم که مرا ببخشی. خداوند فرمود: ای آدم! چگونه محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را شناختی در حالی که هنوز او را خلق نکرده‌ام؟ پاسخ داد: خداوندا! پس از خلق شدنم سرم را بلند کردم؛ بر ستونهای عرش دیدم نوشته شده: «لا اله الا الله؛ محمد رسول الله» دریافتم کسی در کنار نام تو نمی‌آید مگر اینکه محبوبترین خلقت باشد. خداوند فرمود: راست گفتی ای آدم! او محبوبترین خلق نزد من است؛ چون مرا به حق او خواندی، تو را بخشیدم. اگر محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نبود تو را نمی‌آفریدم. (او آخرین پیامبران از ذریه تو است)»

وفاء الوفاء، سمهودی، ج4، ص194.
مقاله: «دلیل تجربی بر جواز توسل»