پیامبرخوانده‌ی بهائیت در راستای حسّ خودستایی باطنی که برای خود قائل بود، مکان سکونتش در بغداد را به عنوان محل طواف و انجام اعمال حج قرار داده و محل دفنش را به عنوان قبله‌ی بهائیان تعیین کرده است.

حسّ خودستایی حسینعلی نوری به امور باطنی محدود نشده و او از لحاظ ظاهری نیز برای خود چهره‌ای خارق العاده و اعجازگونه متصور بوده است.

دست قضا بر آن شد تا پرده‌ی جلال جعلی که بهائیان برای پیشوای خود ساخته بودند کنار رود و برای همگان روشن شود که هرچه شایعه در مورد مقام و چهره‌ی خدای زندانی بهائیت گفته می‌شود، چیزی جز طبل توخالی نیست و تنها موجبات خنده به این افسانه‌ سرایی‌هاست.

جهت مطالعه بیشتر، کلیک کنید...