ابن‏ حزم می‌گويد: «در مورد دو پا، قرآن بر مسح نازل شده است، چه لام در «ارجلكم» (پاها)، را مكسور بخوانيم يا مفتوح، به هر حال عطف به «رؤوس» (سر)، است، يا عطف به لفظ آن يا به‏ محلش و جز آن روا نيست. از آن‌جايی‌که واژه «رؤوس» (سر) در جايگاه مفعول قرار دارد و اعراب مفعول نيز منصوب است، «ارجلکم» را نيز بايد منصوب بخوانيم و جز اين صحيح نيست؛ اگر بگوییم که کلمه «ارجلکم» عطف بر «فاغسلوا» (شستن) است (که در این صورت پاها را باید شست)، در این‌صورت ميان معطوف و معطوف عليه يک قضيه جديد مطرح می‌شود و از ابن عباس نيز اين چنين نقل شده است که قرآن کريم حکم پاها را در وضو، مسح بيان کرده است.»
المحلی، ابن حزم، ص165.
مقاله: «وقتی وهابیت و اهل سنت به صحت وضوی شیعه اعتراف می‌کنند»