محمد بن عبدالوهاب تکفیری و اتباعش قائل هستند مشرکین، توحید ربوبی دارند، ولی در توحید الوهی (عبودی) مشرک بوند، لذا پیامبران الهی، مشرکین را به توحید ربوبی دعوت نکردند، بلکه به توحید الوهی دعوت کردند؛[1] در حالی‌که با رجوع به آیات قرآن مشخص می‌گردد پیامبران الهی مشرکین را به توحید ربوبی هم دعوت کردند؛ چنان‌چه احتجاج حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) در مقابل مشرکین زمانش که در قرآن بیان شده، یکی از مهم‌ترین منابع برای فهم معنی توحید است.
قرآن این جریان را این‌گونه بیان می‌کند:
«فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رَأَى كَوْكَبًا قَالَ هذَا رَبِّي فلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَا أُحِبُّ الْآفِلِينَ.[انعام/۷۶] چون شب او را فرو گرفت، ستاره‌اى ديد. فرمود: اين است پروردگار من! چون فرو شد، گفت: فرو شوندگان را دوست ندارم.»
اگر مشرکینی که ابراهیم نبی (علیه‌السلام) با آنان محاجه کرده بود، در توحید ربوبی موحد بودند، یکی از آنان باید به حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) می‌گفت که اشتباه فهم کردی! ما ستارگان را رب نمی‌دانیم و رب ما واحد است! و اساسا مجادله بر سر ربوبیت، کار بیهوده بود.
اگر مشرکینی که حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) با آنان محاجه کرد، در توحید ربوبی موحد بودند، اصلا ابراهیم نبی (علیه‌السلام) نباید با آنان سر چیزی که مشترک هستند، محاجه می‌کرد؛ چون محاجه کردن مربوط به مکان مورد اختلاف است، نه اشتراک!
حال آیا موحد دانستن مشرکین زمان حضرت ابراهیم خلیل الله (علیه‌السلام) در ربوبیت، کفر به نصوص قرآن نیست؟!

پی‌نوشت:

[1]. محمّد بن عبد الوهّاب (م 1206)، كشف الشبهات، ص3 تا 5، وزارة الشؤون الإسلامية والأوقاف والدعوة والإرشاد، المملكة العربية السعودية، چاپ اوّل، 1418 ق.