پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شگردهای صوفیه در اعتباربخشی به مسلک و طریقه خود، مصادره علما و عرفا به نفع طریقه خود و مسلک صوفیه است. برخی از متصوفه نه‌تنها مجلسی اول بلکه فرزندش مجلسی دوم را نیز وقیحانه صوفی می‌دانند و از یک جمله علّامه مجلسی در مقدمه "زاد المعاد" که گفته "صوفیان صفوت نشان" و نامه‌ای که مؤلف "طرائق الحقایق" به او نسبت داده و هیچ‌گونه دلیلی بر صحت آن در دست نیست، چنین وانمود کرده‌اند که مجلسی دوم بی‌میل به صوفیه نبوده، و نتیجه گرفته‌اند که موضوع مخالفت علّامه مجلسی با صوفیه حقیقت ندارد. [1]

چنانچه سلطان حسین تابنده درباره مجلسی دوم می‌نویسد: «از مولانا مجلسی دوم نیز مکتوبی در جواب سؤال یکی از افاضل که دربارهٔ حکماء و فقهاء و اخباریین و صوفیین سؤال نموده نقل شده که در آن به صحت و حقانیت تصوّف در شیعه تصریح شده...» [2] این اتهام خلاف و ناجوانمردانه در حالی از سوی متصوفه و فرقه صوفیه گنابادیه مطرح می‌شود که مجلسی دوم حتی صوفی بودن پدرش را رد می‌کند و آن‌ها را بدعت‌گذار معرفی می‌کند و می‌گوید: «من چون دیدم که مردم به صوفیه بدعت‌گذار و حکیمان زندیق می‌پردازند، این بود که در برابر آن‌ها آثار ائمه معصومین (علیهم السلام) را در میان آن‌ها پراکنده ساختم، با این‌که می‌شنیدم که دشمنان و مخالفان، ما را حشوی (بیهوده‌گوی) می‌خوانند.» [3]

علامه محمدباقر مجلسی، این عالم برجستهٔ شیعی و صاحب کتاب شریف بحارالانوار در کتاب خود به نام عین الحیوة به‌شدت بر پیکرهٔ تصوف مدعی شیعه‌گری تاخته و می‌نویسد: «امّا آن نحو خاص (از ذکر خفی) که ایشان اختراع کرده‌اند هیئت مخصوصی است. و چنین هیئتی تا به سند معتبری از شارع نرسیده باشد به‌عنوان عبادت کردن، بدعت است. چنانچه در تعریف بدعت دانستی، و در هیچ حدیثی از احادیث شیعه آن هیئت وارد نشده است، و در کتاب حدیث سنیان نیز ندیده‌ام. و ایشان (صوفیهٔ شیعه) نقل می‌کنند که این را معروف کرخی از حضرت امام رضا (علیه السلام) روایت کرده است و این به چند وجه باطل است: اول آنکه معلوم نیست معروف کرخی خدمت حضرت امام رضا (علیه السلام) رسیده باشد و دوم اینکه می‌گویند: دربان حضرت بوده است البته غلط است، زیرا جمیع خدمتکاران و ملازمان آن حضرت از سنّی و شیعه در کتاب‌های رجال ما ضبط شده...» [4] پیروان فرقه صوفیه گنابادی خود باید قضاوت کنند که چگونه اقطابشان برای اعتباربخشی به فرقه خود، سخنان و حتی دیدگاه حضرت علامه مجلسی را در مورد صوفیه تحریف می‌کنند و ایشان را شخصی متمایل و موافق با مسلک صوفیه معرفی می‌کنند درحالی‌که کتب و آثار علامه مجلسی خلاف این امر را ثابت می‌کند و نشان می‌دهد که علامه مجلسی ید طولایی در مبارزه با صوفیگری و انحرافات ایشان دارد.

پی‌نوشت:
[1]. دوانی علی، مهدی موعود، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1378، چاپ 28، ص 127
[2]. تابنده، سلطان حسین (رضا علیشاه)، رساله رفع شبهات، نشر حقیقت، تهران، 1377 ه ش،ص 58
[3]. مکارم، هادی، خرده گیران بر حکمت متعالیه و منتقدان صدرالمتألّهین، مجله حوزه، شماره 93، 1378، ص 34؛ به نقل از: فهرست نسخ خطّی کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران, ج 3، 1260
[4]. مجلسی، محمدباقر، عین الحیات، نشر قدیانی، تهران، 1382، ص 237