ابن ابی‌الحدید، در مورد خطبه فدکیه حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) مى‌نويسد: هنگامی‌که ابوبکر خطبه ایشان را شنید، کلام ایشان را قطع کرد، و بالاى منبر رفت و گفت: چرا به هر حرف و سخنی گوش می‌دهید؟ این امانت زمان رسول خدا (صلى‌الله‌عليه‌وآله) کجا بود؟! هر که شنیده بگوید و هر که شاهد بوده بیان کند! او (نعوذ بالله) روباهى است كه شاهدش دمش است؛ او ماجراجو و بر پا كننده فتنه و فساد است كه فتنه‌هاى بزرگ را كوچك نشان مى‌دهد، و مردم را به فساد و فتنه ترغيب و تشويق مى‌كند؛ او از زنانى چون ام طحال زانيه كمك و يارى مى طلبد.
اگر می‌خواستم بگویم، می‌گفتم و اگر چیزی گفتم مانعی نداشته، من در مورد کاری که ترک کردم ساکتم!
سپس به انصار رو می‌کند و می‌گوید: ای گروه انصار! کلام نادانان شما به من رسید! شما بیشتر باید عهد رسول خدا (صلى‌الله‌عليه‌وآله) را رعایت کنید! او نزد شما آمد، به او پناه دادید و یاریش کردید. یا دست و زبان من بازتر نیست از کسی‌‌که آن را استحقاق ندارد!
از منبر پایین آمد؛ حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) نیز به خانه برگشت.
ابن ابى‌الحديد مى‌نويسد: این کلام را بر استادم «نقیب ابويحيى جعفر بصرى» خواندم؛ به ایشان گفتم كه مخاطب اين كنايه‌ها چه كسى بوده است؟ او گفت: كنايه نبوده، بلكه صراحت كلام است. گفتم: اگر صراحت مى‌داشت، سؤال نمى‌كردم. استادم گفت: منظور علی بن ابی‌طالب بود! گفتم: کل این کلام را به امیرالمؤمنین گفته است؟ استادم گفت: آرى! سلطنت همين است!! (يعنى هر عمل زشتى را براى حفظ آن مرتكب مى‌شوند.)
شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج16، ص215.
مقاله: «برخورد ابوبکر با حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) در دادخواهی فدک»