پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیامبرخوانده‌ی بهائیت مواضع متناقضی نسبت به آثار علی‌محمد باب، در مقایسه با نوشته‌جات خود اتخاذ کرده است. وی در جایی مطالب خود را عین کلمات باب خوانده که هیچ‌گونه تغییر و یا نسخی در آن صورت نگرفته است: «... کلّ می‌دانند که به این ظهور أعظم (: بهائیت) ما نزّل فی البیان (: آن‌چه در کتاب بیان علی‌محمد شیرازی نازل شده) ثابت و ظاهر و محقّق شده... مع ذلک (: با این حال) متّصلاً (: پیوسته) نوشته و می‌نویسند که بیان را نسخ نموده‌اند که شاید شبهه در قلوب القا شود و معبودیّت عجل (: گوساله: لقبی که بهاء به برادر خواد داده بود) محقق گردد».[1]
اما در جایی دیگر، مطالب کتاب بیان علی‌محمد شیرازی را تا سطحی پایین آورده که آن را به برگ و انگشتری در دست خود تشبیه نموده که تابع اراده‌ی او می‌باشد: «ما نُزل البَیان إلّا لِذکری و إنّه ورقة مِن حدیقة بیانی و خاتم من إصبعی... [2]؛ کتاب بیان نازل نشده است مگر برای ذکر من و آن برگی است که از باغ بیان من و انگشتری است در دست من و خداوند آن‌چه را بخواهد به جا آورد و طوری که اراده می‌کند، حکم می‌فرماید».
با این حال، رویکرد متناقض حسینعلی بهاء نسبت به آثار علی‌محمد باب، تنها به این صورت قابل توجیه است که او در ابتدا و با هدف فریب و جذب بابی‌ها، هرگونه ادعای برتری آثار خود و یا نسخ آثار باب را رد کرده و در ادامه، ادعای برتری و ناسخیت آثار خود را مطرح نموده است. در هر صورت، این تناقض‌گویی و عوام‌فریبی، از جانب مدعی پیامبری الهی، پذیرفته نیست.

پی‌نوشت:
[1]. حسینعلی نوری، اقتدارات و چند لوح دیگر، نسخه‌ی الکترونیکی، صص 46-45.
[2]. حسینعلی نوری، اقدس، مرکز جهانی بهائی، 1992 م، ص 84.