متن مقاله
سلفیه جهادی اصطلاح جدیدی است که تعاریف مختلفی از آن ارائه شده است. اما جامع‌ترین تعریف را عبدالغنی عماد نویسنده مصری دارد. وی می‌گوید سلفیه جهادی، به گروه‌هایی از سلفیه گفته می‌شود که مدارا و تساهل با حاکمان موجود و تغییر تدریجی افکار مردم برای ایجاد خلافت را نپذیرفته‌اند و جهاد و عملیات نظامی را تنها راه احیای خلافت اسلامی می‌دانند.[1]
چنان‌که در مقاله‌ای در همین سایت گفته شد، رهبران فکری و تئورسین‌های سلفیه جهادی اشخاصی هم‌چون سید قطب و عبدالسلام فرج هستند.[2] این اشخاص در رابطه با جهاد و مبارزه با حاکم مطالبی را گفتند، ولی نسبتاً با دیگر مسلمانان مدارا می‌کردند، ولی به تدریج سلفیه جهادی به انحراف کشانده شد. دکتر عبدالطیف هرماسی اندیشمند تونسی ابعاد این انحراف را این‌گونه ترسیم می‌کند: سلفی‌گری جهادی در فعالیت‌های خود به تعریف رایج میان علمای اسلام که جهان را به دو بخش اسلام و کفر تقسیم می‌کند، توجهی ندارند، بلکه با توسعه در مفهم شرک و کفر، گروه بزرگی از مسلمانان را از دایره اسلام خارج می‌کنند. از سوی دیگر آنان در عین حال رنگی کاملاً سیاسی به فعالیت‌های خود می‌دهند و روش آنان در مبارزه جهاد است، که برای توجیه آن ناگزیر باید حکم کفر و ارتداد را برای مخالفین خود صادر کنند.[3]
امروزه جریان سلفیه جهادی شامل گروه‌های تکفیری الجماعه المسلحه، الجماعه السلفیه للدعوه والقتال در الجزایر، جماعه شباب المجاهدین در سومالی، جماعه جند انصار الله در رفح می‌شود که به صورت محدود و در کشوری خاص فعالیت دارند. هم‌چنین شامل گروه‌هایی چون حزب التحریر و القاعده و داعش می‌شود که فعالیت جهانی دارند.[4] همه این گروه‌ها تکفیری هستند و با بمب‌گذاری و انتحار، مسلمانان زیادی از شیعه و سنی را می‌کشند.

پی‌نوشت:

[1]. عماد، عبدالغنی، الحرکات الاسلامیة فی الوطن العربی، بیروت: مرکز دراسات الوحدة العربیة، 2013م، ج1، ص98.
[2]. سید قطب و عبدالسلام فرج تئوریسین‌های سلفیه جهادی.
[3]. عبدالطیف هرماسی، مصاحبه با سویس اینفو، به نقل از علیزاده موسوی، سید مهدی، تبارشناسی و  وهابیت، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، 1391، ج1، ص99.
[4]. علیزاده موسوی، سید مهدی، تبارشناسی و  وهابیت، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، 1391، ج1، ص99.