پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شوقی افندی در کتاب قرن بدیع خبر می‌دهد که حاکمان عثمانی در نظر داشتند تا در صورت باز پس گیری فلسطین از انگلیس، عبدالبهاء را مجازات کنند؛ همچنان که می‌خوانیم: «از اجراء نقشه پلید جمال پاشا که طبق اخبار واصله به دایره اطلاعات انگلستان بر آن تصمیم بوده که در صورت تخلیه شهر و عقب نشینی قوای ترک، حضرت عبدالبهاء و عائله مبارک را در کوه کرمل مصلوب سازد».[1]
به همین منظور قوای مهاجم انگلیسی، با دستور مستقیم لرد بالفور (وزیر خارجه‌ی وقت انگلستان) مسئولیت حفظ جان عبدالبهاء و نزدیکانش را بر عهده گرفته [2] و در پایان جنگ، او را به نشان سطنتی "نایت هود" مفتخر ساختند.[3] اما شوقی افندی در حالی که با ابهام مخاطبین، نسبت به علّت حمایت مقامات بلندپایه‌ی انگلیس از عبدالبهاء و خشم حاکمان عثمانی از او مواجه می‌شود، علّت این حمایت و خشم را پشتیبانی عبدالبهاء از مردم، در زمان جنگ معرفی می‌کند: «اولیاء حکومت انگلستان، از خدمات گرانبهائی که حضرت عبدالبهاء در آن ایّام معظم نسبت به ساکنین أرض اقدس و تخفیف مصائب و آلام مردم آن سرزمین مبذول فرموده بودند، در مقام تقدیر برآمدند...».[4] اما در پاسخ به این توجیه شوقی افندی می‌بایست گفت:
اولاً: چگونه می‌توان پذیرفت که خشم هم‌زمان حاکمان عثمانی از عبدالبهاء و اعلام حمایت انگلیس اشغالگر از او، بخاطر کمک به مردم بوده است؟! آیا حاکمان عثمانی، بخاطر کمکِ عبدالبهاء به مردم و تأمین آذوقه‌ی شهروندانش در زمان جنگ، از وی عصبانی بود و حاکمان انگلیس، به خاطر حمایت عبدالبهاء از مردم دشمنش از او حمایت می‌کردند؟! به راستی که کدام عقل سلیمی می‌تواند این توجیه مضحک را بپذیرد؟!
ثانیاً: اگر دولت انگلیس برای راحتی مردم ارزش قائل بود، از ابتدا با جنگ، مردم را دچار گرفتاری و مصیبت نمی‌کرد.
ثالثاً: چگونه شوقی افندی، انسان‌دوستی عبدالبهاء را دلیل حمایت انگلیس از او معرفی می‌کند در حالی که استعمارپیرِ نژادپرست، بویی از انسانیت و انسان‌دوستی به مشامش نرسیده است؟! آیا حکومت استعمار طلبی که دستش به خون میلیون‌ها انسان بی‌گناه در هند و ایران و سایر کشورها و غارت منابع آن‌ها آلوده است، ممکن است بخاطر حس انسان‌دوستی از عبدالبهاء حمایت نماید؟! و به راستی که شوقی افندی، تا چه میزان فهم و شعور مخاطبینش را ناقص می‌دانست که حمایت انگلیس از جاسوسش را به حمایت انگلیس از انسان‌دوستی تحریف کرده و تأمین آذوقه و دادن اطلاعات به قوای مهاجم انگلیسی را به تأمین آذوقه‌ی مردم تعبیر و دست آخر، توجیهی برای عصبانیت حاکمان عثمانی از عبدالبهاء نیافته است!

پی‌نوشت:
[1]. شوقی افندی، قرن بدیع، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی طبوعات امری، 122 بدیع، ج 3، ص 297.
[2]. همان، صص 297-296.
[3]. همان، ص 299.
[4]. همان، ص 299.