پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغان بهائی مدعی‌اند که دومین پیشوای بهائیت "عبدالبهاء"، خیانت به وطن و یا کوتاهی در خدمت به آن را گناهی نابخشودنی دانسته است؛ همچنان که به نقل از عبدالبهاء می‌خوانیم: «هیچ گناهی را نمی‌شود به اندازه گناه خیانت به وطن یا در قصور خدمت به وطن بزرگ شمرد».[1] اما این ادعا در حالیست که شخص عبدالبهاء، با آن‌که پس از تبعید از ایران، تابعیت عثمانی پیدا کرد و لقب "افندی" را برای خود برگزید و در ظاهر، در حق این حکومت دعاگویی می‌کرد: «إلهی إلهی أسئلُک بِتأییداتک الغیبیة و توفیقاتِکَ الصَمدانیة و فیوضاتِکَ الرَّحمانیة... [2]؛ خدایا، خدایا، تو را به تأییدات غیبی و توفیقات صمدانی و فیوضات رحمانی خود که دولت عثمانی و خلافت محمّدی را مؤیّد فرما و در زمین مستقر و مستدام دار». اما در پس پرده، ضمن همکاری با انگلیسی‌ها، به این حکومت اسلامی خیانت می‌کرد.
سرانجام، خیانت عبدالبهاء به ترک‌ها و جاسوسی برای انگلیسی‌ها، به قدری خشم حاکمان عثمانی را برانگیخت که درصدد مجازات او برآمدند؛ همچنان که عبدالحسین آیتی در این باره می‌گوید: «در سال دوم جنگ، بین دو رکن دولت عثمانی، یعنی انور پاشا و جمال پاشا، ملاقاتی صورت گرفت و من نفهمیدم جمال پاشا چه خیانتی از عبدالبهاء کشف کرده بود که زمزمه بلند شد که جمال پاشا به حیفا خواهد رفت برای تنبیه عباس افندی. اما وقتی که من وارد حیفا شدم، دیدم حضرات (: عبدالبهاء و نزدیکانش) خودشان هم بی‌خبر نیستند و دامادها در تک و دو افتاده‌اند».[3] اما به راستی اگر خیانت گناه نابخشودنی است، پس عبدالبهاء در همکاری و جاسوسی خود برای انگلیس و خیانت به عثمانی، مرتکب این گناه نابخشودنی گشته است.

پی‌نوشت:
[1]. شبکه تلویزیونی آیین بهائی، نام برنامه: گفتگو، عنوان: دیانت بهایی و خدمت به مردم، کارشناس: شاپور راسخ.
[2]. عباس افندی، مکاتیب، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 2، ص 312.
[3]. سیدمحمدباقر نجفی، بهائیان، تهران: نشر معشر، 1383 ش، ص 641.