از آن‌جایی که دشمنی بنی‌امیه با امیرالمومنین (علیه‌السلام) و ممانعت از ذکر صلوات بر اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از ناحیه ایشان پر واضح بوده و احتیاج به اثبات ندارد، قضات و مجتهدین سلفی نیز به پیروی از بنی‌امیه صلوات بر امیرالمومنین (علیه‌السلام) را تحمل نمی‌کنند و هنگامی‌که قاضی نور الله شوشتری عبارت «علیه‌ الصلاة و السلام» را در حق حضرت علی (علیه‌ السلام) می‌گوید وی را تقبیح می‌کنند و با گمان آن‌که ذکر صلوات اختصاص به پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دارد، با نوشتن طوماری فرمان قتل او را صادر می‌کنند؛ یکی از بزرگان اهل‌سنت با آنان مخالفت می‌کند و در ردّ این فتوای ظالمانه بیتی را سرود و برای سلطان فرستاد:

گر لحمُک لحمی، به حدیث نبوی هِ          بی صلّ علی، نام علی بی‌ادبی هِ

اگر حدیث پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) درباره حضرت علی (علیه‌السلام) که فرمود «لحمک لحمی» صحیح است، ذکر نام علی (علیه‌السلام) بدون صلوات بر او، کمال بی‌ادبی است.
سلطان به خاطر این شعر از کشتن قاضی نورالله صرف نظر کرد و با علاقه‌مندی نسبت به او، برای وی جایگاه رفیعی را قائل شد؛ اما پس از مرگ سلطان، سلفیان دوباره پرونده را تعقیب کردند و این بزرگوار را به شهادت رساندند.[1]

پی‌نوشت:

[1]. آیةالله نجم الدین طبسی، شناخت وهابیت، انتشارات دلیل ما، 1392قم، ص238الی 241